Zachęcony raczej pozytywnymi opiniami recenzentów, postanowiłem kupić tę pozycję. I w pierwszej chwili rozczarowała mnie straszliwie. Dwa pierwsze rozdziały wydały mi się kompletnie nie miejscu - skoro jest to praca o legionistach, to po co tyle miejsca poświęcono Pyrrusowi? W dodatku zrobiono to średnio, powtarzając dawno obalone banały. Raziło mnie też straszne słownictwo ("wypowiedzieć bitwę"),anarchroniczna terminologia (korpusy w armiach Greków? Chyba w XIX wieku),błędny w tłumaczeniach ("maximus" przełożono jako "wspaniały"!) i rzeczowe (pomylenie cesarza Konstantyna z jego ojcem Konstancjuszem)... Nie wiem ile w tym zasługi autora, bo niewykluczone, że tłumacz też dołożył swoje trzy grosze. Pod względem literackim aż zęby bolą - na stronie 19 imię Lizymach pojawia się aż 28 razy! W tym 4 razy w kolejnych zdaniach! Powinno się za coś takiego ponownie wysyłać do szkoły podstawowej. Moja flustracja jest tym silniejsza, im bardziej uświadamiam sobie, że to naprawdę dobra książka. Autor porusza ciekawy temat - legionisty jako jednostki, myślącej i czującej osoby, a nie części zwartej i sprawnej machiny. I nieraz dochodzi przy tym do niebanalnych i wartościowych wniosków. Możliwe, że autorowi zwyczajnie zabrakło materiału na skupienie się na tym, znacznie lepiej zrobionym sednie rozprawy i bojąc się, że książka będzie za krótka dołożył mnóstwo podręcznikowych informacji. Naprawę szkoda, bo mogła to być wybitna pozycja (o ile pan Cowan popracowałby nad stylem),a tak - sam nie wiem... Żeby znaleźć naprawdę ciekawe fragmenty trzeba mozolnie przebijać się przez masy banału. Szkoda.

Zachęcony raczej pozytywnymi opiniami recenzentów, postanowiłem kupić tę pozycję. I w pierwszej chwili rozczarowała mnie straszliwie. Dwa pierwsze rozdziały wydały mi się kompletnie nie miejscu - skoro jest to praca o legionistach, to po co tyle miejsca poświęcono Pyrrusowi? W dodatku zrobiono to średnio, powtarzając dawno obalone banały. Raziło mnie też straszne słownictwo...

Jest to bardzo ciekawa i szerzej niestety nieznana pozycja historyczna traktująca o czasach cesarstwa rzymskiego. Ross Cowan opisuje w niej sposoby prowadzenia walki przez starożytnych władców ówczesnego świata, czyli Rzymian. W kilku rozdziałach dokładnie opisuje w jaki sposób prowadzono pojedynki i jak wyzywano do boju liderów przeciwnych armii, czy chociażby jak przesądy mogły wpływać na wyniki prowadzonych bitew. Można tu nawet przeczytać o specjalnym rodzaju poświęcenia, które mogło motywować pozostałych żołnierzy do walki, przekonanych, iż samobójczy gest swojego dowódcy mógł oznaczać, że na pewno wygrają dane starcie. Nie brak tu też opisów pojedynków jeden na jednego, które mogły być równie znaczące jak przesądy, bo morale armii było wtedy bardzo zmienne, jak chorągiewka na wietrze. Nie brak tu niczego czego można by się spodziewać po historii cesarstwa rzymskiego. Wszystko to jest napisane bardzo przystępnym i zrozumiałym językiem i całość czyta się rewelacyjnie. Można też wracać do tego dzieła kilka razy, bo wielokrotna lektura może obfitować w odszukanie pominiętych wcześniej ciekawostek. Znalazło się tu też porównanie poezji do etosu żołnierza rzymskiego, a więc spektrum ciekawostek na temat antycznych zmagań bitewnych jest bardzo duże. Jest to kawał świetnej lektury traktującej o dawno już zapomnianym imperium, które miało nawet swoją kulturę prowadzenia działań wojennych. Co mogło przekonać zwykłego śmiertelnego szeregowego człowieka w tej armii do walki? Bogate Łupy - oczywiście, ale nie tylko. Co jeszcze? Na to właśnie pytanie znajdziemy tu odpowiedzi, oraz dużo, dużo więcej.

http://meskaksiazka.blogspot.com/2015/05/wojny-bitwy-i-wojownicy-rzymscy.html

Jest to bardzo ciekawa i szerzej niestety nieznana pozycja historyczna traktująca o czasach cesarstwa rzymskiego. Ross Cowan opisuje w niej sposoby prowadzenia walki przez starożytnych władców ówczesnego świata, czyli Rzymian. W kilku rozdziałach dokładnie opisuje w jaki sposób prowadzono pojedynki i jak wyzywano do boju liderów przeciwnych armii, czy chociażby jak przesądy...