Główną rysą portretu Erazma zakreślonego ręką Huizingi jest tchórzostwo. Erazm tęskni za wolnością i spokojem, których nigdy nie doświadcza. Dla wolności podróżuje i nie wiąże się z żadną grupą czy instytucją przez całe swoje życie. Dla spokoju stroni od ludzi, a odpieraniu ich ataków poświęca nad wyraz dużo energii. Aby nie popaść w niełaskę nigdy nie opowiada się po stronie reformacji, którą podobno nieoficjalnie wspierał. Praca jego życia nie ma wymiaru mistycznego. Erazma zajmują zagadnienia czysto filologiczne, a teologia jest przez niego poznawana jako sposób na życie w spokoju ducha, a nie jako łączenie się z Bogiem. Podobnie jego talent nosi znamiona inteligentnej obserwacji i niebywałej wprawy retorycznej.
Swój sukces zawdzięcza także temu, że urodził się w czasach po wynalezieniu druku. Gdyby jego twórcze życie rozgrywało się na długo przed Gutenbergiem, jego prace znane by były wyłącznie wąskiemu gronu zakonników. Gdyby zaś urodził się dzisiaj, utonęłyby w powodzi publikacji. Możliwe, że nie znalazłyby wydawcy albo, w najlepszym razie, jego prace wylądowałyby w zakurzonych kątach bibliotek publicznych. Zyskał na tym, że książka w XVI wielu stawała się dostępna coraz szerszemu gronu i była pożądana niczym współczesny iPod. I całe szczęście! Bo ja Erazma chcę czytać i jego tchórzostwo nic a nic mi nie przeszkadza w docenieniu, czym była, jest i będzie jeszcze długie wieki "Pochwała głupoty" dla każdego jej czytelnika. Odkryciem! Każdorazowo.

Główną rysą portretu Erazma zakreślonego ręką Huizingi jest tchórzostwo. Erazm tęskni za wolnością i spokojem, których nigdy nie doświadcza. Dla wolności podróżuje i nie wiąże się z żadną grupą czy instytucją przez całe swoje życie. Dla spokoju stroni od ludzi, a odpieraniu ich ataków poświęca nad wyraz dużo energii. Aby nie popaść w niełaskę nigdy nie opowiada się po...