Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Klasyka przez duże „K”. Książka, która potrafi wzbudzić miłość do studiów historycznych, urzekająca swym pięknem i głębią spostrzeżeń. Huizinga należy do tych twórców kultury, o jakich każdy wykształcony humanistycznie człowiek powinien wiedzieć. Jego twórczość, chociaż ma już starą metrykę, jeszcze się nie zdewaluowała (i raczej to nie nastąpi). Obraz schyłku epoki średniowiecza, jaki został ukazany w jej „jesieni”, przedstawia się żywo i pasjonuje z każdym rozdziałem coraz bardziej. Największą zaletą tej pracy jest język i bogata wyobraźnia jej autora, które w mistrzowski sposób ułatwiają czytelnikowi zrozumienie meandrów średniowiecznej kultury i stosunków międzyludzkich oraz wytworzonych w ich rozwoju instytucji. Szczególnie trafne są wypowiedzi Huizingi na temat wszechogarniającej ówczesne realia religijnej atmosfery. Pisarz konkluduje, iż nie da się wprost zrozumieć i próbować wnikać w tamtejszą umysłowość bez zdania sobie sprawy, jak wielką rolę odgrywała sfera sacrum w średniowiecznym świecie. Sporo z tych uwag obowiązuje ponadczasowo, dlatego też z łatwością można zauważyć ich aktualność w świecie w którym teraz żyjemy. Wszystkie te zalety „Jesieni średniowiecza” (o których można by się jeszcze dłużej rozpisywać) sprawiają, że po książkę tę sięga się chętnie i znajduje ona już od wielu lat niesłabnący popyt wśród historyków oraz osób zainteresowanych bliżej dziejami kultury. Ciężko o drugie tak kompletne opracowanie tej problematyki. Jak najbardziej polecam.