Nazwisko autora zdecydowanie oddaje jego charakter. Można się też dowiedzieć, że i we wspinaczkach autor był wyjątkowo narwany. No i książka narwana jest absolutnie. Dla mnie to zaleta. Autor dokonał sporo i wcale się nie chwali. Sporo jest też ironii i dystansu. Książkę napisał nie jakiś mięśniak tylko człowiek świadomy siebie i swoich ograniczeń. Stąd zamiast wspomnień sukcesów wspinaczkowych jest dużo wycieczek pod adresem "urzędników od wspinania" (też z branży). Tych, którzy odbierają przygodzie romantyzm. Możemy się dużo dowiedzieć o konfliktach w środowisku polskich wspinaczy, często o podłożu terytorialnym. Najwięcej dowiemy się jednak, jak robić w górach... kupę. Zaskoczenie? Mnie zawsze interesowały takie sprawy w "podniebnym" wyczynie. Przecież wspinają się ludzie, a nie uskrzydleni nadludzie.
Sporo jest też filozofii. Też ironicznie. A jednak możemy się dobitnie przekonać, że wariat piszący o sraniu, nie jest wcale prymitywem, choć trochę zarozumialcem jest... ;-)

Nazwisko autora zdecydowanie oddaje jego charakter. Można się też dowiedzieć, że i we wspinaczkach autor był wyjątkowo narwany. No i książka narwana jest absolutnie. Dla mnie to zaleta. Autor dokonał sporo i wcale się nie chwali. Sporo jest też ironii i dystansu. Książkę napisał nie jakiś mięśniak tylko człowiek świadomy siebie i swoich ograniczeń. Stąd zamiast wspomnień...