Ocena całej serii:
Przeczytałam, bo czegoś brakowało mi w anime. Nie zawiodłam się! Kocham tę serię całym sercem, jest wprost cudowna. Polecam gorąco wszystkim!

Ocena całej serii:
Przeczytałam, bo czegoś brakowało mi w anime. Nie zawiodłam się! Kocham tę serię całym sercem, jest wprost cudowna. Polecam gorąco wszystkim!

Coraz bardziej zaczynają uwydatniać się zmiany następujące w charakterach kolejnych bohaterów, super. A sceny z udziałem Haruchi i Tamakiego są po prostu sercołomoczące~! :3 Lepsze niż anime, bez dwóch zdań ^^

Coraz bardziej zaczynają uwydatniać się zmiany następujące w charakterach kolejnych bohaterów, super. A sceny z udziałem Haruchi i Tamakiego są po prostu sercołomoczące~! :3 Lepsze niż anime, bez dwóch zdań ^^

Ten tomik odświeżył nieco moje spojrzenie na tą serię shojo. Nie ukrywam, że po dziewiątej części byłam tak zmęczona i rozgoryczona, że zaprzestałam kupowania tej mangi. Jednakże uwielbienie do pewnego okularnika skłoniło mnie ostatecznie do zaopatrzenia się w pozostałe książki.
W tomie dwunastym bardzo podobało mi się "odświeżające" (jakby to określiła Renge) spojrzenie na osobę Kyoyii i jego perypetie we Francji. Konflikt między bliźniakami zostało pogłębiony i to doprowadził w końcu do ostatecznej konfrontacji. Spór toczy się oczywiście wokół naszej jedynej żeńskiej bohaterki, która nie potrafi uzmysłowić sobie swoich własnych uczuć. Osobiście ta jej nieświadomość i naiwność jest dla mnie bardzo nużąca, ponieważ nie jestem w stanie pojąć, dlaczego taki "geniusz" jest w tych sprawach w takim stopniu nierozgarnięty. Jednak to jest tylko moje osobiste zdanie.
Od strony technicznej: zauważyłam małe niedociągnięcia jak m.in. poucinane dymki z literkami przy brzegach strony, co nie utrudnia jednakże odcyfrowywania dialogów.
Warto dotrwać do tego tomu i się nim delektować. Polecam.

Ten tomik odświeżył nieco moje spojrzenie na tą serię shojo. Nie ukrywam, że po dziewiątej części byłam tak zmęczona i rozgoryczona, że zaprzestałam kupowania tej mangi. Jednakże uwielbienie do pewnego okularnika skłoniło mnie ostatecznie do zaopatrzenia się w pozostałe książki.
W tomie dwunastym bardzo podobało mi się "odświeżające" (jakby to określiła Renge) spojrzenie...

Zawsze to mówiłam, napiszę raz jeszcze - nie ma w mangach słodszej istoty od Jego Wysokości. Tamaki jest nie do pobicia... no może tylko Kyouya mu dorównuje.

Zawsze to mówiłam, napiszę raz jeszcze - nie ma w mangach słodszej istoty od Jego Wysokości. Tamaki jest nie do pobicia... no może tylko Kyouya mu dorównuje.