Opowieści Hipogryfinów

Czuje się trochę oszukany przez autorkę. Liczyłem na gryfy i gryfią przygodę. Czy coś w tym typie. W końcu hej, na okładce mamy gryfa. W tytule też jest coś o gryfach. No to przygoda jest o gryfach. Nie dostałem zbytnio tego. Sceny z gryfami były... ale też były mierne i nie było ich wiele. Same gryfy też nie są jakoś interesujące.

Ilość dialogów jest przerażająco niska. Miało się również wrażenie, że sceny nagle się urywają bez powodu. A kolejna była już o czymś innym i nie ma za wiele wspólnego z poprzednią. Nie za bardzo wiem, co właściwie działo się w tej książce czy fabule.


Główny bohater umiera. Dlaczego? Potem zmartwychwstaje. Dlaczego? Kim są wrogowie? O co i po co walczą? Kim są Hipogryfini? O czym jest fabuła? O co chodzi w tej książce?

Jeśli chcesz dowiedzieć się odpowiedzi na te pytania to poszukaj innej książki.

Czuje się trochę oszukany przez autorkę. Liczyłem na gryfy i gryfią przygodę. Czy coś w tym typie. W końcu hej, na okładce mamy gryfa. W tytule też jest coś o gryfach. No to przygoda jest o gryfach. Nie dostałem zbytnio tego. Sceny z gryfami były... ale też były mierne i nie było ich wiele. Same gryfy też nie są jakoś interesujące.

Ilość dialogów jest przerażająco niska....

Od początku do końca nie miałam zielonego pojęcia, o czym właściwie jest ta książka. Nic tu nie jest dokładnie nakreślone, ani bohaterowie, ani świat, ani nawet wydarzenia, które zdają się nie mieć ze sobą nawzajem kompletnie nic wspólnego. Często w ogóle nie mogłam się połapać, co się tak właściwie dzieje, tak nieporadnie było to napisane. Językowo ogólnie jest tu mnóstwo niezgrabności gramatycznych, które tylko sprawiają, że jeszcze ciężej przez ten tekst przebrnąć. Ot, przykład: „Szeregowiec przystąpił do kontry, rapier świsnął w powietrzu, zgrzyt żelaza”. Bywa, że ze zdania na zdanie autorka zmienia czas, w którym pisze. Zdecydowanie nie ułatwia to lektury.

Chciałabym, naprawdę bym chciała powiedzieć coś o fabule, ale, jak już wspomniałam, nie mam bladego pojęcia, o co tu chodzi, co się dzieje i dlaczego. Główny bohater, Syriusz Ars Gatta, umiera. Jak? Nie wiem. Potem po pół roku zmartwychwstaje. Dlaczego? Nie wiem. Jest głową zakonu Hipogryfinów. Kim oni są? Nie wiem. Kim dokładnie są wrogowie Hipogryfinów? Nie wiem. Wiem tylko, że nic nie wiem, cytując filozofa. Poniekąd jest to niemałe osiągnięcie, aż tak skonfundować czytelnika, problem w tym, że brnięcie przez tę cieniutką książeczkę nie sprawia absolutnie żadnej przyjemności. Jest po prostu potwornie nużąca. Dwa plusy: primo, hipogryfy to sympatyczne stworzonka i sceny z ich udziałem są jedynymi, które mogą się podobać. Secundo, okładka jest śliczna.

http://winifreda-recenzuje.blogspot.com/

Od początku do końca nie miałam zielonego pojęcia, o czym właściwie jest ta książka. Nic tu nie jest dokładnie nakreślone, ani bohaterowie, ani świat, ani nawet wydarzenia, które zdają się nie mieć ze sobą nawzajem kompletnie nic wspólnego. Często w ogóle nie mogłam się połapać, co się tak właściwie dzieje, tak nieporadnie było to napisane. Językowo ogólnie jest tu mnóstwo...

Bardzo fajna. Polecam.

Bardzo fajna. Polecam.

spoczko książka, nie mogłam się oderwać, warto przeczytać

spoczko książka, nie mogłam się oderwać, warto przeczytać