Egipcjanin Sinuhe, jedna z najlepszych książek jakie czytałem.

Opowieść o życiu i czasach Sinuhe to skarbnica. Sejf, który przechowuje ludzkie cechy, namiętności, wady, zalety, przemyślenia... Prawdą jest to, że człowiek opiera się działaniu wieków i pozostaje taki sam. Ludzie w czasach Sinuhego, a więc ok. 3400 lat temu są tacy sami.

Są więźniami systemów religijnych i kast społecznych. Są podzieleni na bogaczy i biedaków i jedynie ułamek z nich zmienia położenie na drabinie społecznej. Są niechętni zmianom, prastare reguły i wierzenia są nie do obalenia. Silni wykorzystują słabych, chytrzy głupich i każdy wie, że takie ich prawo. Te wszystkie górnolotne oczywistości to nie wszystko. Czytając "Egipcjanina" co kilka stron śmiejemy się pod nosem, myśląc "3400 lat, a dziś jest tak samo".

Przez ten okrutny świat przeprowadza nas Sinuhe, człowiek o wielkim przeznaczeniu, o którego istnieniu sam nie wie. Zbiegi okoliczności (a może nie?) wplątują go w struktury władzy, związują z przyszłymi bogaczami i faraonami. Sam Sinuhe pozostaje jednak samotny. Wydaje się być oderwany od tego świata; jego serce jest za miękkie, jego dusza za dobra. Jest wykorzystywany przez silniejszych i okrutnych. Gdy kocha, świat i czasy, w których żyje, brutalnie zabijają jego miłość. Podczas jego podróży pragnie czynić dobro, a jest przecież tylko dziwaczną kropelką w mrocznym morzu jego otoczenia, gdzie zło jest powszechne na każdej płaszczyźnie. Mika Waltari tworzy smutny świat i smutną historię, która porusza dlatego, iż jest tak ludzka, tak prawdziwa.

Prawie żadna z postaci nie osiąga pełni swojego celu. Wierzenia, wpajane nam przez całe życie okazują się być fałszywe i prowadzą do zguby. Władza,do której dąży sie całe życie, okazuje się być zgubna, zatapiamy się w niej nie potrafiąc się już cieszyć z życia. Chcąc zmienić świat na lepsze, pogarszamy go; utopijne wizje nie mają szans na spełnienie, mimo, że są one szlachetne. Kto czytał, ten wie o jakich momentach i postaciach mówię.

Czy więc jest tu tylko miejsce na smutek? Nie. Sinuhe przeżywa chwilę miłości, piękne i warte zapamiętania. Mimo samotności duszy i poglądów znajduje przyjaciół. Mimo niepowodzeń i tragedii, spędza część życia jako człowiek kochany i szczęśliwy. Może to jest morał tego dzieła? Może w naszej ludzkiej, smutnej egzystencji, chodzi właśnie o przeżywanie tych ulotnych chwil szczęścia?

Jako podsumowanie, powiem tyle, że warto. Warto zaczytać się w tę powieść, z uwagą śledzić losy samotnego Egipcjanina. To książka niezwykle mądra i dojrzała (możliwe, że aż za bardzo, jeżeli to ma sens), nie żadne czytadło do poduszki. Trzeba przestawić swoją uwagę, gdy czyta się "Egipcjanina Sinuhe", bo opowieść to smutna, lecz prawdziwa.

Egipcjanin Sinuhe, jedna z najlepszych książek jakie czytałem.

Opowieść o życiu i czasach Sinuhe to skarbnica. Sejf, który przechowuje ludzkie cechy, namiętności, wady, zalety, przemyślenia... Prawdą jest to, że człowiek opiera się działaniu wieków i pozostaje taki sam. Ludzie w czasach Sinuhego, a więc ok. 3400 lat temu są tacy sami.

Są więźniami systemów religijnych i...