Romanse historyczne… Cóż ja poradzę na to, że mam do nich słabość? Słabość na tyle wielką, że nie przestraszyłam się nawet (nie)sławnego wydawnictwa Harlequin. Z czym kojarzy Wam się Harlequin? Bo mi ze stosami różowych książeczek z kiczowatymi okładkami, zalegającymi na półkach największej fanki tego typu literatury w powiecie, a może nawet w województwie – pozdrawiam Cię, ciociu! Ale do rzeczy. Okazało się, że nie taki diabeł straszny… No i okładka prezentuje się wcale nieźle.

Rzecz dzieje się w dziewiętnastowiecznej Anglii. Główną bohaterką jest Beatrice Roade, stara (jak na owe czasy, oczywiście) panna, inteligentna i bystra dziewczyna, starająca się utrzymać podupadającą rodzinną posiadłość, znajdującą się w okolicach opactwa Steepwood. Niezdarny i niegramotny ojciec pseudo-naukowiec bynajmniej jej w tym nie pomaga. W Londynie zaś siostra Beatrice, Olivia, bawi się na wystawnych przyjęciach (została adoptowana przez bogatych krewnych). Wskutek pewnego nieporozumienia zrywa zaręczyny z lordem Harrym Ravensdenem. A wszyscy wiemy, jakie były wówczas konsekwencje zerwania zaręczyn… Olivia wraca na prowincję. W ślad za nią rusza Ravensden, pragnący zachować się honorowo i odzyskać narzeczoną. Nikt nie podejrzewa, jak bardzo los potrafi zaskoczyć człowieka i jak kapryśne bywają uczucia. W dodatku bohaterowie staną przed wyzwaniem rozwiązania zagadki nagłego zniknięcia młodej markizy…

„Narzeczone lorda Ravensdena” to pierwszy tom cyklu o tajemnicach opactwa Steepwood (wcześniej wydany pod tytułem „Dwie siostry”). Główną osią wydarzeń są oczywiście zawirowania miłosne. Smaczku dodają wstawki sensacyjne (mroczne opactwo, tajemnicze zaginięcie) oraz humorystyczne, takie jak na przykład wymiana zdań między siostrami, w pełnej krasie ukazująca różnice ich charakterów:

- Słyszałaś tę historię?
Olivia pokręciła głową.
- Nie, ale chciałabym usłyszeć, jeśli jest romantyczna. Umrzeć z miłości to takie… takie…
- Głupie – dokończyła oschle Beatrice”.

(Lord Ravensden to również całkiem zabawny, momentami uroczo bezczelny fircyk). Te wszystkie zabiegi – plus duża czcionka oraz język prosty jak konstrukcja cepa – sprawiają, że książkę czyta się błyskawicznie i z uśmiechem na ustach. O ile, rzecz jasna, podejdzie się do lektury z dystansem. Osobiście stwierdzić mogę, że czas spędzony z „Narzeczonymi…” należał do udanych. Autorka pisze bez zadęcia i przesadnego cukrowania, jej bohaterowie są żywi i wyraziści, a wymyślona przez nią fabuła, choć nie poraża pomysłowością, stanowi spójną i sensowną całość.

Powieść Anne Herries to niewymagająca, lekka lekturka na jeden wieczór. Komu polecam? Oczywiście, że wielbicielkom namiętnych romansów i szczęśliwych zakończeń. Ale przede wszystkim – po prostu przyjemnych czytadeł.

Marta Gęsigóra