Zacząłem czytać lecz nie skończyłem to było kiedyś. Teraz zacząłem znów czytać i znów nie dokończyłem. Najwybitniejsze dzieło "partyzantów" opisuje okupację i walkę oczami późniejszego aparatczyka komunistycznego

Zacząłem czytać lecz nie skończyłem to było kiedyś. Teraz zacząłem znów czytać i znów nie dokończyłem. Najwybitniejsze dzieło "partyzantów" opisuje okupację i walkę oczami późniejszego aparatczyka komunistycznego

Propagandowo opisane walki z okupantem, to była moja lektura w szkole; dobrze, że już nie jest

Propagandowo opisane walki z okupantem, to była moja lektura w szkole; dobrze, że już nie jest

Zacznijmy od autora bo tę powieść często ocenia się przez jego pryzmat: Mieczysław Moczar to postać bardzo kontrowersyjna. W czasie II wojny światowej należał kolejno do Frontu Walki o Naszą i Waszą Wolność, Gwardii Ludowej Polskiej Partii Robotniczej i Armii Ludowej. Dowodził obwodami (największa jednostka organizacyjna GL i AL, odpowiednik cywilnego województwa oraz okręgu AK i BCh) łódzkim, lubelskim i kieleckim GL i AL. Wykazał się wielokrotnie talentem organizacyjnym, odwagą min. w bitwie pod Rąblowem (wówczas to on, człowiek, który prócz zasadniczej służby wojskowej oraz kursu radzieckiego wywiadu, który do dziś stanowi wielką tajemnicę, nie miał żadnego doświadczenia militarnego uratował parczewskie zgrupowanie AL przed zagładą w wyniku hitlerowskiej operacji "Maigewitter"),zyskał szacunek partyzantów między którymi żył jak równy z równymi. Jego historia powojenna już taka kolorowa nie jest. Przez blisko trzy lata pracował w niesławnym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego kierując nim na szczeblu wojewódzkim, cztery lata pełnił urząd ministra spraw wewnętrznych (uchodzi za najsilniejszego kierownika MSW w Polsce Ludowej),w 1968 był jednym z odpowiedzialnych za antyżydowską nagonkę, otarł się o stanowisko I Sekretarza KC PZPR.

Przejdźmy jednak do samej książki. Są to wspomnienia Moczara zaczynające się zarysem jego dzieciństwa i młodości a kończące w styczniu 1945, kiedy wyzwolona została Kielecczyzna. Przez ten czas poznajemy historię z konspiracyjnych lokali w Łodzi, ruchu partyzanckiego w Lasach Parczewskich, zapomnianej bitwy pod Rąblowem, ruch oporu w kieleckim, historie życia takich ludzi jak Jan Hołod ps. "Kirpiczny", Jan Dadun ps. "Janusz", Jan Sławiński zwany "Tyfusem" etc. "Barwy walki" przybliżają działalność na tych terenach komunistycznej Gwardii Ludowej oraz ogólnolewicowej (lecz w kadrach dowódczych zdominowanej przez PPR-owców) Armii Ludowej. Pisana w latach 60 XX w. powoduje, że nie jest to książka w pełni obiektywna jednak stanowi jedno z źródeł wiedzy nt. tych organizacji, które jak wszystkie odłamy polskiego ruchu oporu miały w swych szeregach i bohaterów i antybohaterów i postaci kontrowersyjne. Warto po nią sięgnąć jako przeciwwagę dla publikacji IPN (stanowiących często skrajnie prawicową odpowiedź na komunistyczną propagandę PRL) ponieważ historia musi być rozumiana w sposób obiektywny dlatego warto czytać zarówno stare jak i nowe źródła i samemu/samej wyciągnąć wnioski.

Zacznijmy od autora bo tę powieść często ocenia się przez jego pryzmat: Mieczysław Moczar to postać bardzo kontrowersyjna. W czasie II wojny światowej należał kolejno do Frontu Walki o Naszą i Waszą Wolność, Gwardii Ludowej Polskiej Partii Robotniczej i Armii Ludowej. Dowodził obwodami (największa jednostka organizacyjna GL i AL, odpowiednik cywilnego województwa oraz...

Aż wstydzę się to napisać, ale sam wybrałem sobie tę książkę na urodziny. Miałem wtedy 8 może 9 lat. Do dziś pamiętam minę Taty. Nie skomentował tego. Żałosne wypociny pana Demko na temat bohaterskich osiągnięć jego i jego kumpli w "walce z Niemcami". Z daleka!!!

Aż wstydzę się to napisać, ale sam wybrałem sobie tę książkę na urodziny. Miałem wtedy 8 może 9 lat. Do dziś pamiętam minę Taty. Nie skomentował tego. Żałosne wypociny pana Demko na temat bohaterskich osiągnięć jego i jego kumpli w "walce z Niemcami". Z daleka!!!

Kłamstewko na kłamstewku, nadużycie na nadużyciu, ot, propagandówa.
Czytać tylko z bardziej wiarygodnymi źródłami raczej jako przykład naginania historii.

Kłamstewko na kłamstewku, nadużycie na nadużyciu, ot, propagandówa.
Czytać tylko z bardziej wiarygodnymi źródłami raczej jako przykład naginania historii.

Wspomnienia Moczara napisane są dość jednostronnie. W książce sporo jest propagandy, warto jednak ją przeczytać gdyż dzisiaj taka niepoprawna politycznie książka o Gwardii Ludowej z pewnością by się nie ukazała, nawet bez przekłamań i propagandy.

Wspomnienia Moczara napisane są dość jednostronnie. W książce sporo jest propagandy, warto jednak ją przeczytać gdyż dzisiaj taka niepoprawna politycznie książka o Gwardii Ludowej z pewnością by się nie ukazała, nawet bez przekłamań i propagandy.

Przeczytałem - gniot kategorii arcydzieło. Pozwolę sobie napisać coś takiego o tej książce
Polki i Polacy my mili, dzielni, kulturalni i w ogóle ach i och komuniści wyzwoliliśmy Polskę tymi rękami.
Odradzam czytanie

Przeczytałem - gniot kategorii arcydzieło. Pozwolę sobie napisać coś takiego o tej książce
Polki i Polacy my mili, dzielni, kulturalni i w ogóle ach i och komuniści wyzwoliliśmy Polskę tymi rękami.
Odradzam czytanie