Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznijmy od autora bo tę powieść często ocenia się przez jego pryzmat: Mieczysław Moczar to postać bardzo kontrowersyjna. W czasie II wojny światowej należał kolejno do Frontu Walki o Naszą i Waszą Wolność, Gwardii Ludowej Polskiej Partii Robotniczej i Armii Ludowej. Dowodził obwodami (największa jednostka organizacyjna GL i AL, odpowiednik cywilnego województwa oraz okręgu AK i BCh) łódzkim, lubelskim i kieleckim GL i AL. Wykazał się wielokrotnie talentem organizacyjnym, odwagą min. w bitwie pod Rąblowem (wówczas to on, człowiek, który prócz zasadniczej służby wojskowej oraz kursu radzieckiego wywiadu, który do dziś stanowi wielką tajemnicę, nie miał żadnego doświadczenia militarnego uratował parczewskie zgrupowanie AL przed zagładą w wyniku hitlerowskiej operacji "Maigewitter"),zyskał szacunek partyzantów między którymi żył jak równy z równymi. Jego historia powojenna już taka kolorowa nie jest. Przez blisko trzy lata pracował w niesławnym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego kierując nim na szczeblu wojewódzkim, cztery lata pełnił urząd ministra spraw wewnętrznych (uchodzi za najsilniejszego kierownika MSW w Polsce Ludowej),w 1968 był jednym z odpowiedzialnych za antyżydowską nagonkę, otarł się o stanowisko I Sekretarza KC PZPR. Przejdźmy jednak do samej książki. Są to wspomnienia Moczara zaczynające się zarysem jego dzieciństwa i młodości a kończące w styczniu 1945, kiedy wyzwolona została Kielecczyzna. Przez ten czas poznajemy historię z konspiracyjnych lokali w Łodzi, ruchu partyzanckiego w Lasach Parczewskich, zapomnianej bitwy pod Rąblowem, ruch oporu w kieleckim, historie życia takich ludzi jak Jan Hołod ps. "Kirpiczny", Jan Dadun ps. "Janusz", Jan Sławiński zwany "Tyfusem" etc. "Barwy walki" przybliżają działalność na tych terenach komunistycznej Gwardii Ludowej oraz ogólnolewicowej (lecz w kadrach dowódczych zdominowanej przez PPR-owców) Armii Ludowej. Pisana w latach 60 XX w. powoduje, że nie jest to książka w pełni obiektywna jednak stanowi jedno z źródeł wiedzy nt. tych organizacji, które jak wszystkie odłamy polskiego ruchu oporu miały w swych szeregach i bohaterów i antybohaterów i postaci kontrowersyjne. Warto po nią sięgnąć jako przeciwwagę dla publikacji IPN (stanowiących często skrajnie prawicową odpowiedź na komunistyczną propagandę PRL) ponieważ historia musi być rozumiana w sposób obiektywny dlatego warto czytać zarówno stare jak i nowe źródła i samemu/samej wyciągnąć wnioski.