Wieś na skraju mitu i czasu, bez cech charakterystycznych, typowi mieszkańcy, dobrze znana wszystkim bieda, jednakowe obowiązki. Paul każdego ranka oporządza gospodarstwo, do południa pracuje przy naprawach dachów, a potem spieszy do domu, by zająć się umierającą na gruźlicę matką. Życie jak każde inne, trzeba je akceptować. Jednak w mężczyźnie od lat wyrasta pod skórą nienawiść do świata, w którym musi trwać. Zostawia konającą matkę i wychodzi z domu...
Idąc przed siebie, szybko traci orientację. W drodze, na której się znalazł nie jest jednak ważny cel, ale sama możliwość pokonywania przestrzeni. Podróż oczyszcza, prowokuje wspomnienia, pozwala z perspektywy spojrzeć na swoje życie. Tak i tym razem, Paula atakuje przeszłość, która zadecydowała o tym, kim jest obecnie. W niej będzie szukał usprawiedliwienia dla swojego statusu nieudacznika, którym się czuję i za którego ma go otoczenie. Analizując życiowe tragedie i rozczarowania, śmierci, rozstania, konieczność rezygnacji z marzeń i poświęcenia się obowiązkom, które wykonuje wbrew sobie, dochodzi do granicy wytrzymałości. Jedno jest pewne, przekroczenie jej wywoła nieuchronne zmiany, bo droga, na której się znalazł jest jedną z tych, które niszczą lub oczyszczają.
Clément w krótkiej i treściwej formie przedstawia wewnętrzny portret człowieka, postawionego pomiędzy poczuciem obowiązku a nieustępliwą walką o jednostkową wolność. Rekonstruując jego przeszłość, szuka w niej przyczyn obecnego kryzysu i poczucia beznadziejności. Punktem zapalnym okazuje się relacja z chorą matką. Niełatwa, oparta na konieczności i poczuciu winy, wzajemnej niezgodzie i niewystarczającej akceptacji. W tle czai się śmierć. Ukazana bez cienia idealizacji, budowana na powolnym konaniu, osadzająca się zapachem na przedmiotach. W jej obliczu koniecznym wydaje się pojednanie. Jednak tylko tytułowy cud może sprawić, że będzie ono możliwe pomimo zadawanego każdym słowem wzajemnego cierpienia.
„Matka” to katalog ludzkich emocji w każdym stadium życia. Od naiwności, zakochania, pasji, przez rozpacz, rozczarowanie, gniew i nienawiść do oczyszczającej miłości, która musi stać się myślą przewodnią istnienia, by to nabrało sensu i stało się rzeczywiste. Uczucia kreowane między zdarzeniami, a monologiem wewnętrznym, pomimo indywidualizmu są ukazane w całym swym uniwersalizmie. Historia Paula, nieoryginalna, zdarzająca się codziennie za progiem nieznanego domu, jest w istocie losami każdego człowieka, który musi mierzyć się z koniecznością ponad pragnieniem.
Opowieść Clémenta ma pełnoprawne znamiona przypowieści, którą można odczytywać w zależności od potrzeb i kompetencji czytelniczych. Urzeka stylem i nienachalnym, choć wymownym przesłaniem. Nawiązując do najprostszych (najtrudniejszych) wartości: miłosierdzia i miłości, jest lekcją wybaczania i wyzbywania się egoizmu.

Wieś na skraju mitu i czasu, bez cech charakterystycznych, typowi mieszkańcy, dobrze znana wszystkim bieda, jednakowe obowiązki. Paul każdego ranka oporządza gospodarstwo, do południa pracuje przy naprawach dachów, a potem spieszy do domu, by zająć się umierającą na gruźlicę matką. Życie jak każde inne, trzeba je akceptować. Jednak w mężczyźnie od lat wyrasta pod skórą...