Dla wszystkim, którym się wydaje, że krótkie książeczki szybko się czyta. Ja przynajmniej po lekturze miałam uczucie włożenia pracy i wysiłku w sam proces czytania, żeby nie powiedzieć wprost: podążania za myślą autora.
Z jednej strony jest to niewątpliwie esej oryginalny pod względem treści, uwag i spostrzeżeń, pełen cennych uwag, które mogą stanowić przyczynek do własnych rozważań. Szczególnie interesujące jest, jak autor śledzi przemianę kinematografu w kino oraz szuka kulturowych źródeł ludzkiej fascynacji kinem, źródeł magii kinowego obrazu.
Z drugiej strony trudno czasem nie odnieść wrażenia, że jest w tym eseju sporo zupełnie zbędnej erudycji i drobiazgowego roztrząsania kwestii w zasadzie zbędnych dla całokształtu rozważań, a żeby wyłowić te kilka cennych uwag i spostrzeżeń, trzeba pokonać cały słowotok.

I jeszcze jedna uwaga: Morin odwołuje się głównie do filmów i twórców epoki kina niemego i wczesnego dźwiękowego, co dla pasjonatów rzecz jasna będzie gratką, ale dla czytelników lepiej orientujących się w nowszym kinie może stanowić pewne utrudnienie.

Dla wszystkim, którym się wydaje, że krótkie książeczki szybko się czyta. Ja przynajmniej po lekturze miałam uczucie włożenia pracy i wysiłku w sam proces czytania, żeby nie powiedzieć wprost: podążania za myślą autora.
Z jednej strony jest to niewątpliwie esej oryginalny pod względem treści, uwag i spostrzeżeń, pełen cennych uwag, które mogą stanowić przyczynek do...