Nie dałam rady dotrwać do końca. Ta książka zdecydowanie nie jest dla mnie.

Nie dałam rady dotrwać do końca. Ta książka zdecydowanie nie jest dla mnie.

Dla wszystkim, którym się wydaje, że krótkie książeczki szybko się czyta. Ja przynajmniej po lekturze miałam uczucie włożenia pracy i wysiłku w sam proces czytania, żeby nie powiedzieć wprost: podążania za myślą autora.
Z jednej strony jest to niewątpliwie esej oryginalny pod względem treści, uwag i spostrzeżeń, pełen cennych uwag, które mogą stanowić przyczynek do własnych rozważań. Szczególnie interesujące jest, jak autor śledzi przemianę kinematografu w kino oraz szuka kulturowych źródeł ludzkiej fascynacji kinem, źródeł magii kinowego obrazu.
Z drugiej strony trudno czasem nie odnieść wrażenia, że jest w tym eseju sporo zupełnie zbędnej erudycji i drobiazgowego roztrząsania kwestii w zasadzie zbędnych dla całokształtu rozważań, a żeby wyłowić te kilka cennych uwag i spostrzeżeń, trzeba pokonać cały słowotok.

I jeszcze jedna uwaga: Morin odwołuje się głównie do filmów i twórców epoki kina niemego i wczesnego dźwiękowego, co dla pasjonatów rzecz jasna będzie gratką, ale dla czytelników lepiej orientujących się w nowszym kinie może stanowić pewne utrudnienie.

Dla wszystkim, którym się wydaje, że krótkie książeczki szybko się czyta. Ja przynajmniej po lekturze miałam uczucie włożenia pracy i wysiłku w sam proces czytania, żeby nie powiedzieć wprost: podążania za myślą autora.
Z jednej strony jest to niewątpliwie esej oryginalny pod względem treści, uwag i spostrzeżeń, pełen cennych uwag, które mogą stanowić przyczynek do...