Nie jest nowością fakt, że napisanie kontynuacji jest o wiele trudniejsze niż w przypadku tomu pierwszego. O ile „Paranormalność” nie zachwyciła mnie ani nie urzekła to była strawną i przyjemną książką, której można było poświęcić kilka godzin. Jednak „Normalne marzenia” okazały się istną katorgą. Książkę, która posiada zaledwie 250 stron czytam w 1-2 dni. Tutaj jednak męczyłam się ponad tydzień.

Kierten White lubi proste rozwiązania. Bohaterowie są albo źli albo dobrzy. Dokładnie to widać w przypadku elfów – Seelie i Unseelie, czyli tych grzecznych i niegrzecznych. Zamiast zabłysnąć i stworzyć im uniwersalną historię, pobawić się trochę ich naturą i charakterami, autorka poszła po drodze najniższego oporu. Pomijając powalającą na kolana przewidywalność, główni bohaterowie są po prostu nudni jak flaki z olejem. Evie to królowa różu i tandety, która stara się błyszczeć na każdym kroku. Od tego wszechobecnego różu dostawałam mdłości… W tej części mój poziom irytacji względem jej zachowania wzrósł co najmniej dwukrotnie. Bezmyślne zachowania próbuje zatuszować głupią i niedojrzałą gadką, a egoizm ukrywa za namnażającymi się kłamstwami. Dodatkowo Evelynn pracowała dla Agencji przez osiem lat, ale przez ten okres nauczyła się tylko jak używać paralizatora i oglądać durne seriale. Po co niby mieliby jej uczyć technik walki, oceny sytuacji i racjonalnego myślenia, skoro jest taka urocza i słodka, że nikt nie odważy się jej skrzywdzić?

„Normalne marzenia” to książka przez którą przebrnęłam z trudem. Okładka skutecznie odstrasza, ale nie tak bardzo jak wnętrze. Wraz z tą lekturą męczyłam się i nudziłam niesamowicie. Evelynn okazała się najbardziej rozpuszczoną i nieodpowiedzialną dziewczyną, jaką tylko sobie można wyobrazić, a akcja wlecze się niemiłosiernie, spowalniania przez wieczne marudzenie głównej bohaterki. Odłożę tę książkę na bok i postaram się zapomnieć, że kiedykolwiek miałam z nią cokolwiek do czynienia…

Nie jest nowością fakt, że napisanie kontynuacji jest o wiele trudniejsze niż w przypadku tomu pierwszego. O ile „Paranormalność” nie zachwyciła mnie ani nie urzekła to była strawną i przyjemną książką, której można było poświęcić kilka godzin. Jednak „Normalne marzenia” okazały się istną katorgą. Książkę, która posiada zaledwie 250 stron czytam w 1-2 dni. Tutaj jednak...