Przeczytałam - nie, zmęczyłam - "Villette" Charlotte Bronte.
Nie wiem, co za poroniony umysł uznał tę powieść za lepszą od "Jane Eyre". W mojej skromnej opinii jest koszmarnie nudna i przegadana. Nie polubiłam żadnego z bohaterów. Lucy Snowe jest tak nijaka, a przy tym tak wyprana z jakichkolwiek emocji, że miałam ochotę złapać ją za kark i wytrzaskać po pysku - żeby sprawdzić, czy jest w stanie wykrzesać z siebie choć grymas. Monsieur Paul - nazywany na co drugiej stronie "małym człowieczkiem", co daje mi obraz czegoś na kształt breloczka, pałętającego się stale przy głównej heroinie złośliwego ratlerka - jest płytkim histerykiem, przewrażliwionym na własnym punkcie do granic obłędu. Panny, Ginewra i Paulina, to tępe lalki, przy czym pierwsza przynajmniej jest w tym szczera, podczas gdy druga jest nadęta jak krowie wymię przed dojem. Swoją drogą, Bronte musiała mieć jakąś obsesję na temat rozmiaru, bo Paulina Home to też jakaś niewydarzona karlica.
Nie dzieje się nic. Snują się po tej pensji (o, żeby choć o szkole coś było, ale nie, tego też na lekarstwo), trują o kokardkach, listach, jedzeniu. Tu idą do teatru, tu siedzą przy piecu. I nic z tego nie wynika. Nawet wątek demonicznej zakonnicy jest tak spłycony i rozmyty w tym gadulstwie, że trudno się nim zająć.
Wymęczyłam do zakończenia, które nie interesowało mnie zupełnie, tak dalece obojętni mi byli wszyscy bohaterowie powieści. I pomyśleć - o, zgrozo! - że o mało tego "dzieła" nie kupiłam...

Przeczytałam - nie, zmęczyłam - "Villette" Charlotte Bronte.
Nie wiem, co za poroniony umysł uznał tę powieść za lepszą od "Jane Eyre". W mojej skromnej opinii jest koszmarnie nudna i przegadana. Nie polubiłam żadnego z bohaterów. Lucy Snowe jest tak nijaka, a przy tym tak wyprana z jakichkolwiek emocji, że miałam ochotę złapać ją za kark i wytrzaskać po pysku - żeby...