Jakieś może z 7 lat temu przeczytałem „Imię róży” po raz pierwszy i właściwie byłem zawiedziony. Teraz skończyłem ponowną lekturę, dużo więcej zrozumiałem niż poprzednio, uważam, że jest to książka wybitna, lecz cały czas czuje wprawdzie dużo mniejszy, ale jednak niedosyt. Dlaczego? Ze względu, iż nieporównywalnie większą, bardziej mroczną, klasztorno - kryminalną, wciągającą, niesamowitą atmosferę, którą poczułem podczas oglądania ekranizacji filmowej. Kiedyś myślałem, że Sean Connery to James Bond i długo, długo nic. Po obejrzeniu „Der Name der Rose” stwierdziłem, że to przede wszystkim Wilhelm z Baskerville.

„Imię róży” wydaje się być zaprzeczeniem reguły, iż film jest zawsze gorszy od książki, choć pewnie sporo intelektualistów zafascynowanych ogromnym potencjałem filozoficznym zawartym w książce Eco, w tym przypadku się ze mną nie zgodzi.

W powieści na plan główny rzucają się niezwykle interesujące dysputy wśród średniowiecznych mnichów, gdzie prym wiedzie analityczny, błyskotliwy umysł Wilhelma. Rozmowy tyczą się oczywiście religii, ale także filozofii, etyki, czy nawet tak z pozoru błahego zagadnienia jak śmiech („śmiech służy także by upokorzyć niegodziwców”). Są tu motywy miłosne, homoseksualne, a także pokuszenia.

Całość jest swoistym hymnem ku bibliotece - opinia, iż mnich gotów jest popełnić grzech byleby tylko zdobyć jakąś wyjątkową, rzadko spotykaną książkę.

W dziele Umberto Eco jest niemało wyśmienitych bon motów, jak ten, iż „ niektóre substancje w małych dawkach są zbawienne, w nadmiernych zaś prowadzą do zgonu”.

Najważniejszą nauką, która expressis verbis została wyrażona w powieści jest moim zdaniem przestroga przed przesadą, fanatyzmem religijnym, który może okazać się diabelski.

Na koniec warto pochwalić te wydanie – poprawione przez autora ze specjalnym komentarzem, w którym objaśnia genezę powstania utworu z wyjaśnieniem dlaczego nie zdecydował się na... wytłumaczenie czytelnikom tytułu swojej najsłynniejszej powieści.

Jakieś może z 7 lat temu przeczytałem „Imię róży” po raz pierwszy i właściwie byłem zawiedziony. Teraz skończyłem ponowną lekturę, dużo więcej zrozumiałem niż poprzednio, uważam, że jest to książka wybitna, lecz cały czas czuje wprawdzie dużo mniejszy, ale jednak niedosyt. Dlaczego? Ze względu, iż nieporównywalnie większą, bardziej mroczną, klasztorno - kryminalną,...