W książce „Wypijmy, nim zacznie się wojna” spodobało mi się wiele rzeczy: oryginalny, dowcipny styl narracji, główny bohater - Patricka Kenzie za jego autoironię i autentyczność, szybka akcja, ciekawe obserwacje społeczne wplecione jakby mimochodem, bez charakterystycznego dla niektórych pisarzy „wymądrzania się”.

Pierwszy tom serii o Patricku Kenzie i Angeli Gennaro zapowiada ciekawą historię i z przyjemnością sięgnę po drugą część.

A o czym mowa? Patrik i Angela prowadzą biuro detektywistyczne zlokalizowane nie gdzieindziej jak koło kościoła. To jedyna „miejscówka” na jaką ich stać. Zajmują się praktycznie wszystkim, co można podciągnąć pod miano pracy detektywa, od tropienia niewiernych małżonków po… no właśnie – śledzenia grubych ryb polityki uwikłanych w ciemne sprawki. Wszystko to brzmi odrobinę kiczowato, ale nie dajcie się zwieźć. Patrick Kenzie to postać którą można jeść łyżkami, wcale nie jakiś macho. Świetne poczucie humoru, często na swój temat, dodawało smaczku całej historii. Patrick to także romantyczny zakochany, ale tą romantycznością, która nie powoduje uczucia mdłości u czytelnika. Relacje Patrick – Angela są dość skomplikowane. Dość to mało powiedziane. Piękna, a jakże by inaczej, Angela uwikłała się w destrukcyjny związek, jest żoną damskiego boksera, opętanego chorobową zazdrością. Nic nie jest czarno białe, Angela musi uporządkować swoje uczucia.

Tematem bumerangiem tej książki jest sytuacja mniejszości w Stanach Zjednoczonych, głownie Afroamerykanie. Gangi, brak wykształcenia ale też dużo trudniejszy start, walka ze złą opinią. Autor przedstawia swój może niezbyt popularny ale nie pozbawiony sensu pogląd. Myślę, że warto przeczytać tą książkę, choćby dla uświadomienia sobie jak trudno jest Afroamerykanom wyrwać się z pewnego schematu, odczepić plakietkę i iść własną drogą. Wielu się to nie udaje, wstępują do gangów, klik, stają się członkiem nielegalnych organizacji, które wymagają bezwzględnego posłuszeństwa a życie ludzie traktują za nic.

Co jeszcze o „Wypijmy, nim…”? Kiedyś przeczytałam, że duża objętość książki może sugerować dwie rzeczy: albo autor nie szanuje czasu czytelnika albo naprawdę nie może napisać swojej książki w mniejszej formie. „Wypijmy, nim…” jest stosunkowo cienka i przyznam, że wcale nie obraziłabym się gdyby była pokaźniejszych rozmiarów. Ja lubię takie grubaski.

W książce „Wypijmy, nim zacznie się wojna” spodobało mi się wiele rzeczy: oryginalny, dowcipny styl narracji, główny bohater - Patricka Kenzie za jego autoironię i autentyczność, szybka akcja, ciekawe obserwacje społeczne wplecione jakby mimochodem, bez charakterystycznego dla niektórych pisarzy „wymądrzania się”.

Pierwszy tom serii o Patricku Kenzie i Angeli Gennaro...