Pełne humoru, dowcipu i prawdopodobnie autokreacji wspomnienia o spaniu w trumnie, topieniu się w Elsterze podczas wycieczki z Ateńczykiem,o noszeniu skarpetek do wieczorowych pantofelków, o niezwykłych przyjaźniach, o młodszych i starszych panach, o związku z węgierskim malarzem Robertem Bereny. O Berlinie, Lipsku, Getyndze i tętniącym beztroską Zachodzie. O dziewczynie naiwnie chłonącej wszystkie doznania świata, podchodzącej lekko i z wdziękiem do codzienności, która jest przygodą. Bo przecież w razie niepowodzeń zawsze można polegać na wspaniałym i wyrozumiałym tacie.
Ale największą wartością tej pisanej lekko i potoczyście prozy są uzupełnienia, dotyczące postaci i zdarzeń. Kto zginał w 1939, kto trafił do obozu, z kim nie miała się już nigdy spotkać. Te cienie przyszłości rzucane na słoneczną jasność lat dwudziestych uwypuklają radość życia Belli, mówiąc "ciesz się życiem, bo nigdy nie wiadomo,co będzie dalej,z kim się jeszcze zdążysz spotkać,z kim wypić drinka i z kim iść z niecodzienną wizytą do niezbyt statecznej matrony". Radość życia i radość z życia to morał tej książki, który serwuje nam nie zawsze moralna, ale prawdziwa i ujmująca autorka. Znacznie lepsze niż pierwsza część!
www. bibliotekaracynamonowa.blogspot.com/2013/05/nigdy-nie-wyjde-za-maz-se-non-e-vero-e.html

Pełne humoru, dowcipu i prawdopodobnie autokreacji wspomnienia o spaniu w trumnie, topieniu się w Elsterze podczas wycieczki z Ateńczykiem,o noszeniu skarpetek do wieczorowych pantofelków, o niezwykłych przyjaźniach, o młodszych i starszych panach, o związku z węgierskim malarzem Robertem Bereny. O Berlinie, Lipsku, Getyndze i tętniącym beztroską Zachodzie. O dziewczynie...