Tagore pisze magicznie, ale chyba brak mi wrażliwości do czytania dzieł pierwszego hinduskiego noblisty, ponieważ bardziej cenię narrację niż fabułę. Tagore zachwyca się światem, nawołuje do harmonii z naturą, porównuje kwiaty do aniołów, które przekwitają, bo śpieszą się do nieba, tak jak i on tęskni za matką. Wzruszające, czyste, pełne wdzięczności do świata i holistycznego spojrzenia na człowieka, jednak brak w nich pointy, sentencyjności. Na pewno duże znaczenie ma tu kwestia tłumaczenia, ponieważ zdania mimo zachwytu nad światem przedstawionym sprawiają wrażenie niedopracowanych i surowych.

Tagore pisze magicznie, ale chyba brak mi wrażliwości do czytania dzieł pierwszego hinduskiego noblisty, ponieważ bardziej cenię narrację niż fabułę. Tagore zachwyca się światem, nawołuje do harmonii z naturą, porównuje kwiaty do aniołów, które przekwitają, bo śpieszą się do nieba, tak jak i on tęskni za matką. Wzruszające, czyste, pełne wdzięczności do świata i...

Rabindranath Tagore, Indus z Bengalu, laureat Nobla w literaturze w 1928 roku to ktoś, kto każe mi się przy swoich słowach zatrzymać. Gdy w przedstawianym zbiorze poezji, odmówiwszy wejścia w niewolę władzy, pieniądza i seksu, zawiera umowę, która czyni go wolnym. Oddając siebie za darmo dziecku. Tak właśnie dzieje się w wierszu "Ostateczna umowa".
Tagore (1861-1941) był nie tylko poetą, pisarzem, którego poznałam w powieściach "Rozbicie i "Dom i świat" i w opowiadaniach ("Taniec siedmiu zasłon", "Głodne kamienie", "Noc ziszczenia", "Opowiadania indyjskie"),ale i malarzem i pedagogiem, założycielem pod Kalkutą swoistego uniwersytetu Santiniken.
W 1912 roku 51-letni letni Tagore wyruszył do Anglii. Celem jego podróży było podleczenie zdrowia. Płynąc tam zaczął na statku z myślą o przyjaciołach swoją bengalską poezję skracać i tłumaczyć na angielski rezygnując z rymów na rzecz poetyckiej prozy. Dopiero mając 52 lata zaczął pisać po angielsku, wzbudzając podziw pierwszym angielskim zbiorem " Pieśni ofiarnych" ("Gitanjali"). Za nie też otrzymał Nagrodę Nobla. Ale Tagore to nie tylko poezja, ale i z 10 powieści, zbiory opowiadań, dramaty, eseje. Literatura mu nie wystarczała. Tworzył choreografię, muzykę do swoich setek pieśni,z których dwie stały się hymnami: Indii i Bangladeszu. Koło 60-ki zaczął malować, tworzył grafiki.
Uwaga udzielana na Zachodzie jego poezji poddała mu myśl o zbliżeniu zachodniej kultury do Indii. I z ta myślą kolejnych 20 lat podróżował dziesięciokrotnie po świecie z odczytami na temat Indii. Na wielu sprawiał wrażenie proroka. On i Mahatma Gandhi stali się w oczach świata godnymi podziwu symbolami Indii.

Lubię nastrój przedstawionych tu wierszy wierszy, te chwile, gdy poprzez granicę czasu i śmierci słychać skierowany do umarłego już 74 lat temu lat temu poety i do jego czytelnika szept: "zapal lampę".

Kopia postu na mojej stronie nietylkoindie.pl

Rabindranath Tagore, Indus z Bengalu, laureat Nobla w literaturze w 1928 roku to ktoś, kto każe mi się przy swoich słowach zatrzymać. Gdy w przedstawianym zbiorze poezji, odmówiwszy wejścia w niewolę władzy, pieniądza i seksu, zawiera umowę, która czyni go wolnym. Oddając siebie za darmo dziecku. Tak właśnie dzieje się w wierszu "Ostateczna umowa".
Tagore (1861-1941) był...