Ci "podwórkowi" bohaterowie ze stajni Marvela - czyli Spider-man, Punisher czy właśnie Daredevil - zawsze wydawali mi się ciekawsi niż ci bogaci, pewni siebie i cwaniakujący Avengersi czy F4. I sam nie wiem, dlaczego za każdym razem musiałem się zmuszać, żeby poznawać komiksy z ich udziałem (no, prawie za każdym razem). Dopiero bardzo wysoki poziom serialowej adaptacji właśnie Daredevila przekonał mnie, żeby się za tego obrońcę sprawiedliwości ostatecznie i porządnie zabrać. A czy da się lepiej zacząć niż od Franka Millera?

W "Man Without Fear" na nowo poznajemy genezę bohatera, tym razem jednak starającą się być o wiele bardziej szczegółową, emocjonalną i głęboką. Obserwujemy, jak mocne w Murdocku zachodzą zmiany, gdzie i kiedy zakorzenia się w nim poczucie maksymalnej sprawiedliwości, co tak naprawdę pcha go do bycia herosem. Ponadto Miller skupia się też na jego osobistych sprawach, przyjaźniach, romansach, wrogach, nauczycielu.., i tak dalej. Krótko mówiąc, mamy tu praktycznie wszystko, co się z Daredevilem kojarzy. Po prostu się dzieje.

I tu właśnie tkwi chyba największy problem tego komiksu. Dzieje się aż za dużo. Niektóre wątki nie są odpowiednio rozwinięte, inne pojawiają się bez powodu zastępując te naprawdę potrzebne. Ważne postaci dostają trzy dymki, nad tymi kiepskimi Miller skupia się o wiele bardziej. Jeśli miało to być pokazanie genezy na nowo, to w tej kwestii wypada naprawdę słabo, bo nie do końca wiadomo, o co Millerowi chodziło. Sam Murdock wydawał mi się postacią o bardzo chwiejnej osobowości, zupełnie innej niż ta, do której mnie przyzwyczaił. Jakby miał kilka twarzy i zależnie od sytuacji zmieniał jedną na drugą. To przecież zawsze był opanowany gość z klasą, pełen szacunku. I tyle.

Całe szczęście klimat brutalności i mroku utrzymuje się na równym poziomie od samego początku do końca. Nic nie jest tu oczywiste, nie ma maksymalnie dobrych, nie ma do końca złych postaci, wszyscy mają coś do ukrycia; ludzie spiskują między sobą, planują zemsty, sprawiają sobie nawzajem ból.. Hell's Kitchen przypomina tu w zasadzie Gotham City! I to chyba nawet jest największy plus tego komiksu! Może zaraz obok rysunków, bo Romita Jr. klasę ma i to wie chyba każdy, kto kiedykolwiek zobaczył choć jeden kadr tego pana.

No szkoda, no. Powiedziałbym, że to z lekka niewykorzystany potencjał. Nie jest to zaraz jakaś tragiczna historia, bo czyta się to dość przyjemnie, ale... kiedy się widzi "Millar" na okładce, to oczekiwania są zdecydowanie DUUUŻO większe :/

Ci "podwórkowi" bohaterowie ze stajni Marvela - czyli Spider-man, Punisher czy właśnie Daredevil - zawsze wydawali mi się ciekawsi niż ci bogaci, pewni siebie i cwaniakujący Avengersi czy F4. I sam nie wiem, dlaczego za każdym razem musiałem się zmuszać, żeby poznawać komiksy z ich udziałem (no, prawie za każdym razem). Dopiero bardzo wysoki poziom serialowej adaptacji...