Po ponad trzech latach od lektury "Kwiatów na poddaszu" postanowiłam wreszcie poznać dalsze losy dzieci uwięzionych na ciemnym i ponurym strychu. Spotkałam Chrisa, Cathy i Carrie w podróży autobusem. Mała Carrie źle się czuła, przypadkiem zauważyła to Hennrietta, gosposia doktora Paula, zabrała więc dzieci do swojego pracodawcy. Ten udzielił pomocy potrzebującej dziewczynce, roztoczył parasol bezpieczeństwa nad pozostałym rodzeństwem i ugościł w swoim domu...
Wszystko pięknie, ładnie, uroczo i miło. Jednak nie do końca... o ile miałam jakieś współczucie i sympatię do dzieci z poddasza, tak w tym przypadku do nastolatków mam mieszane uczucia. Cathy jako narratorka, zdominowała totalnie całą historię. Miałam wrażenie, że wszystko kręci się wokół niej, jej przeżyć, uczuć, wyborów. Swoją drogą - w życiu nie wszystko jest albo czarne albo białe, zdarzają się też szarości. Tutaj tego zabrakło. Wszystko było albo bardzo złe, albo bardzo piękne. Czasami aż do przesady,,
Nie mogę napisać, że zachwyciła mnie lektura "Płatków na wietrze". Przeczytałam do końca, owszem, nie raz pukałam się w czoło nad wyborami i zachowaniem bohaterów, nie raz miałam wrażenie, że opisane wydarzenia są zbyt fantastyczne i przerysowane. O ile "Kwiaty..." uważam za dobrą pozycję, tak już "Płatki..." tylko jako przeciętną.. A szkoda, bo historia rodziny D. zapowiadała się całkiem dobrze!

Po ponad trzech latach od lektury "Kwiatów na poddaszu" postanowiłam wreszcie poznać dalsze losy dzieci uwięzionych na ciemnym i ponurym strychu. Spotkałam Chrisa, Cathy i Carrie w podróży autobusem. Mała Carrie źle się czuła, przypadkiem zauważyła to Hennrietta, gosposia doktora Paula, zabrała więc dzieci do swojego pracodawcy. Ten udzielił pomocy potrzebującej...