Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony, interpretacja przypowieści zachwyciła mnie, skłoniła do refleksji, dała nadzieję na to, że można bardzo umiejętnie i owocnie połączyć psychologię z wiarą chrześcijańską. Jednak to, jak autor odniósł się do historii uzdrowień, trochę mnie zaniepokoiło. Przede wszystkim, pisze o nich tak, jakby wcale nie znaczyły tego, co mówią Ewangelie - jakby chorzy wcale nie byli chorzy fizycznie, a opętani nie byli opętani. Przedstawia swoją interpretację, w świetle której wszystkie osoby, które Jezus uzdrawia tak naprawdę mają różne problemy psychiczne, a nie inne. W porządku, jeśli byłaby to jedna z propozycji spojrzenia na te wydarzenia, propozycja odniesienia ich do konkretnych sytuacji. Jednak tutaj brzmiało to bardzo jednostronnie, tak, jakby tylko ta wersja była prawdziwa - nie sądzę, żeby autor to miał na myśli (choć... kto wie?), ale dla mnie akcenty właśnie tak się rozłożyły. Ponadto, w książce pojawiają się aluzje do pewnych teorii, które brzmią dla mnie co najmniej zastanawiająco, jeśli nie powiedzieć - niebezpiecznie. Generalnie więc tej pozycji raczej nie polecam, a i sama nie sięgnę już po więcej publikacji autora.

Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony, interpretacja przypowieści zachwyciła mnie, skłoniła do refleksji, dała nadzieję na to, że można bardzo umiejętnie i owocnie połączyć psychologię z wiarą chrześcijańską. Jednak to, jak autor odniósł się do historii uzdrowień, trochę mnie zaniepokoiło. Przede wszystkim, pisze o nich tak, jakby wcale...