Właśnie skończyłam Rozkosz Nieujarzmioną i w związku z książką kilka refleksji. Czyta się dosyć dobrze, ale bez rewelacji. Przez cały czas miałam jednak wrażenie, że to wszystko już gdzieś kiedyś było i to w lepszym wydaniu.
Po pierwsze - znalazłam gdzieś porównanie Demonici do cyklu Black Dagger Brootherhood i jest ono jak najbardziej na miejscu i to z korzyścią dla tego drugiego. Znajdziemy tutaj dokładnie wszystkie wątki, które w BDB się pojawiły - mamy grupę facetów tworzących pewne bractwo (tutaj akurat praca w jednym szpitalu), mamy ich problemy z przeszłością, które w różny sposób na nich wpływają - dla mnie główni bracia to po prostu kopie żywcem wzięte z Ghroma, Vrhednego i Zbihra z tymi samymi problemami, Keynen to kopia Butcha - znowu mamy wątek człowieka, który z powodu problemów osobistych wnika w świat wampirów/demonów i czuje się w nim lepiej niż u siebie. Czytając czułam się trochę, jakby ktoś wziął serie BDB, wrzucił ja do miksera i wampiry zastąpił demonami. Czyta się to w miarę dobrze, ale niestety do mnie nie przemawia. Do tego o ile w historie Vhrednego byłam w stanie się jakoś wczuć i wątek jego problemów ze sobą samym do mnie jeszcze przemawiał, o tyle w Demonice wszystko wydaje się troszkę na siłę.
To prowadzi do mojego drugiego dużego zarzutu - bohaterów. Niestety ale postaci wydaja mi się dosyć płytkie i nie zawsze rozumiem skąd biorą się ich pewne zachowania. Autorka stara się zarysować postaci z mroczna przeszłością, ale wypada to wszystko blado, nijak i jakoś tego nie kupuję. A już najmniej przemawia do mnie wątek "miłosny". Dla mnie głównych bohaterów nie łączy absolutnie nic, poza tym że często lądują w łóżku. Co więcej (uwaga mały poiler), miałam raczej wrażenie, że Eidolon interesuje się Taylą tylko ze względu na zbliżającą sie przemianę, a ta z kolei jest "na haju" przez sztuczki inkuba.
Generalnie jestem fanką paranormal romance i urban fantasy - lubię gorący romans między głównymi bohaterami (uwielbiam książki Jeaniene Frost, Daryndy Jones, Nalini Singh, Choe Neill), ale ilość scen erotycznych w demonice jest bezsensownie duża, sceny te dla mnie są nudne, długie i zazwyczaj przerzucałam kolejne kartki, żeby nie musieć tego czytać. W książkach szukam przede wszystkim dobrej fabuły, a związek głównych bohaterów i wątek romantyczny traktuje jako dodatek do niej.
Samej fabule nie mam zbyt wiele do zarzucenia - gdyby wyciąć wątki erotyczne, czyta się naprawdę bardzo fajnie, może autorka niczym mnie nie zaskoczyła, ale osadzenie całości w świecie demonów i w szpitalu jest naprawdę ciekawe, zwłaszcza w połączeniu ze sprawą handlu organami.
Podsumowując - postaci są dosyć kiepsko skonstruowane i zarysowane, do tego są kopią postaci z BDB, zbyt dużo niepotrzebnych i nudnych wątków erotycznych, natomiast sama fabuła całkiem niezła. Szczerze mówiąc - niekoniecznie polecam.

Właśnie skończyłam Rozkosz Nieujarzmioną i w związku z książką kilka refleksji. Czyta się dosyć dobrze, ale bez rewelacji. Przez cały czas miałam jednak wrażenie, że to wszystko już gdzieś kiedyś było i to w lepszym wydaniu.

Po pierwsze - znalazłam gdzieś porównanie Demonici do cyklu Black Dagger Brootherhood i jest ono jak najbardziej na miejscu i to z korzyścią dla tego...