Streferzy myśleli, że to koniec. Że po znalezieniu wyjścia z labiryntu będą mogli odzyskać pamięć i żyć w spokoju. Jednak " ludzie z góry" mają dla nich całkowicie inne plany. Młodzi mężczyźni dowiedzą się, że istnieje żeńskie odzwierciedlenie ich grupy, która miała za zadanie przebyć inny labirynt. Teraz mogą być dla siebie wzajemnym niebezpieczeństwem. Ale to nie to zaprząta ich głowy. Bowiem czeka ich kolejne zadanie, które ma na celu wyłonienie najsilniejszych i najwytrwalszych zawodników. Będą oni musieli przejść przez najbardziej wyschnięty i spalony obszar Ziemi, bez widoku na ratunek i pomoc z zewnątrz.
Teraz przyszedł czas na Próby Ognia.

Szkoda mi Thomasa i jego przyjaciół. Pełni nadziei i wiary w lepsze jutro, mozolnie podejmowali trudy wyjścia z labiryntu, a kiedy w końcu im się to udało, dowiadują się, że to nie koniec. Że teraz czeka ich jeszcze trudniejsze zadanie, wymagające jeszcze większej siły, zaparcia i woli przetrwania.
Dodatkowo wciąż nie odzyskali swoich ukradzionych wspomnień i nie wiedzą co jest prawdą, a co kłamstwem. Zdezorientowani, mający więcej pytań niż odpowiedzi wyruszają przed siebie, w nieznane.

Każdy z bohaterów w tym tomie po swojemu ewaluował. Thomas stał się bardziej skryty, przepełniony brzemieniem odpowiedzialności i w pewien sposób dojrzalszy. Nie rozumie dlaczego musi wędrować w słońcu, ale wie, że doprowadzi go to do końca, jakikolwiek by on nie był. Minho z jednego z moich ulubieńców staje się pełnym niewypowiedzianej złości bohaterem, który napełniał mnie frustracją. Za bardzo chce być kimś kim nie jest, co nie wychodzi mu na dobre. Teresa natomiast zagubiła się w gąszczu nowych dziewcząt. Początkowo byłam mocno zirytowana sposobem jej postępowania, a później je jakoś zrozumiałam i ta postać mi kompletnie zobojętniała. Nie czuję co niej nic- ani sympatii, ani antypatii. Teraz jest jednym z tych nijakich bohaterów, którzy choć nie wiadomo co zrobią, nie odzyskają już naszego szacunku czy zaufania.

Skoro o postaciach mowa- do zacnego grona dołączyli nowi. Streferzy uczą się kim są Poparzeńcy, czym jest Pożoga, a w odkrywaniu zagadek pomaga im m.in Brenda. Bezpretensjonalna, urocza, pełna zapału dziewczyna, której polubienie sprawiło mi jednak trochę czasu. Nie od początku się do niej przekonałam. Pałałam do niej bezsensowną złością, która co prawda wtedy miała swój powód, jakże głupi. Breda stała się jedną z moich ulubionych postaci drugiej części i mam nadzieję, że jeszcze się z nią zobaczę.

Sam styl pisarski w "Próbach ognia" mnie nie zachwycił. Bardzo ciężko było mi się "wbić" w tę historię, o czym świadczy przede wszystkim to, że z przerwami czytałam ją dobre półtora miesiąca. Do pewnego okresu nie byłam pewna czy wytrzymam jeszcze jedno zdanie wypowiedziane przez Minho, czy jeszcze jeden argument przemawiający za wyjątkowością Thomasa. Sam koniec, kilkadziesiąt ostatnich stron były naprawdę mocne i trzymające w napięciu, ale reszta jak dla mnie jest dość przeciętna.

Co ciekawe, większości osób, książka ta bardzo się podobała, przez co czuję się odosobniona w moich wrażeniach. Nie jest oczywiście tragicznie, ale biorąc pod uwagę sukces tej trylogii, mogłoby być lepiej. Mój entuzjazm na poznanie zakończenia nadal się utrzymuje, ale mimo wszystko nie taki wysoki jak jeszcze w pierwszej części.

Streferzy myśleli, że to koniec. Że po znalezieniu wyjścia z labiryntu będą mogli odzyskać pamięć i żyć w spokoju. Jednak " ludzie z góry" mają dla nich całkowicie inne plany. Młodzi mężczyźni dowiedzą się, że istnieje żeńskie odzwierciedlenie ich grupy, która miała za zadanie przebyć inny labirynt. Teraz mogą być dla siebie wzajemnym niebezpieczeństwem. Ale to nie to...