Dwuczęściowe Czarne Sny dają nam łącznie około 680 stron nowych przygód głównego bohatera.

Chociaż Soplowi udało się wrócić do naszego świata, okazało się, że nic dobrego go w nim nie czeka. Uciekając przed pewnymi ludźmi, decyduje się powrócić do lodowego piekła, z którego wydostał się zaledwie pół roku temu i po raz kolejny postawić stopę w Przygraniczu...

"Czarne Sny" nie wprowadzają nic innowacyjnego. Zarówno pierwsza, jak i druga część dają nam porządną dawkę akcji, multum postaci pobocznych i masę nowych zaklęć bojowych. Cykl o Soplu zaczyna przypominać typową grę RPG. Bohater dostaje jakąś misję, musi ją wykonać, po czym wraca do swojego pokoju hotelowego, idzie spać i rozpoczyna kolejny rozdział. Autor traktuje postacie poboczne jako typowe NPC (po macoszemu). Właściwie rozwija się tylko Sopel, obserwujemy wszystko z jego perspektywy (to jak się wzmacnia, odkrywa swoje zdolności itd), co nie przeszkadza w odbiorze. Zabrakło mi trochę więcej opisu świata Przygranicza i nowych dzikich bestii, jednak poza tym było w porządku. Akcja jest szybka, a przerywniki takie jak zakupy broni, czy wędrówki po pubach głównego bohatera nie są przynudzające.

Czy te książki cyklu są słabsze niż poprzednie? Może trochę, chociaż czytając całość cyklu jakoś się tego nie zauważa. Przy okazji fajnym elementem jest glosariusz, wyjaśniający najważniejsze pojęcia (organizacje, typy broni), w których można się pogubić. Tak czy inaczej obydwie części są warte przeczytania. Polecam jednak nie zaczynać swojej przygody z Soplem od "Czarnych Snów".

Dwuczęściowe Czarne Sny dają nam łącznie około 680 stron nowych przygód głównego bohatera.

Chociaż Soplowi udało się wrócić do naszego świata, okazało się, że nic dobrego go w nim nie czeka. Uciekając przed pewnymi ludźmi, decyduje się powrócić do lodowego piekła, z którego wydostał się zaledwie pół roku temu i po raz kolejny postawić stopę w Przygraniczu...

"Czarne Sny"...