Bardzo dobra książka. Nie wiem czy autorka postawiła sobie za punkt honoru pisać o chorobach, czy po prostu pasują jej do tematu powieści, którą wymyśla, ale to kolejna jej książka ukazująca trudy życia z jakąś przypadłością. Książka pokazuje, że ludzie bez powodu dziwnie zachowują się przy niepełnosprawnych. Albo udają, że ich nie widzą, albo im nadskakują i we wszystkim pomagają. A przecież to też ludzie, którzy mają uczucia, własne opinie i charaktery. Mogą mieć czasem zły humor. Jak można myśleć "Niech się cieszy, że w ogóle ją zauważyłem i nie wybrzydza." Niepełnosprawny też czuje, i to, że ktoś się nim opiekuje i pomaga, nie znaczy, że musi od razu tę osobę polubić lub się w niej zakochać. Zaczęłam się zastanawiać jakbym się zachowała gdybym spotkała niepełnosprawnego i poprosił mnie o pomoc.
Do mojej szkoły w tym roku przyszedł chłopiec, który jeździ na wózku. Jest trochę inaczej traktowany i niektóre lekcje ma indywidualne, ale poza tym jest normalny. To, że ktoś ma jakieś schorzenie nie znaczy, że jest od nas gorszy. Bo myśląc, że jest, dyskryminujemy go tak samo jakbyśmy dyskryminowali Afroamerykanów czy Azjatów.

Bardzo dobra książka. Nie wiem czy autorka postawiła sobie za punkt honoru pisać o chorobach, czy po prostu pasują jej do tematu powieści, którą wymyśla, ale to kolejna jej książka ukazująca trudy życia z jakąś przypadłością. Książka pokazuje, że ludzie bez powodu dziwnie zachowują się przy niepełnosprawnych. Albo udają, że ich nie widzą, albo im nadskakują i we wszystkim...