"Zmysłowa gra"... tytuł zabrzmiał interesująco, kiedy po raz pierwszy rzuciłam okiem na książką. Miała jednak nijaką okładkę i nie zwróciła mojej uwagi. Dopiero ostatnio miałam okazję ją przeczytać i bardzo żałuję straconego na nią czasu.

Motyw aniołów i demonów wypiera ostatnio z rynku wydawniczego wampiry. Są tego plusy i minusy. Teraz to właśnie te pierwsze istoty są pokazywane na wiele sposobów i w ostatnim czasie zaznajomiłam się z ich obrazami, wykreowanymi przez różnych autorów. Stephanie Chong przedstawiła zdecydowanie najgorszą wizję, z jaką się spotkałam.

Historia krąży wokół rocznej anielicy- Sereny, która nie ma dosłownie ŻADNEJ rysy. Nie miała ani jednej wady jako człowiek (według mnie miała poważne wady w nijakiej osobowości, ale cóż...). Opiekuje się Nickiem, przez którego dociera do Devil's Paradise. Tam wpada na Juliana, dwusetnego demona, który oczywiście jest zauroczony Sereną i postanawia ją uwieść. Podstępem walczy o jej względy, a kiedy drogie upominki zawodzą, szantażuje ją, aż w końcu spędzają tydzień w Vegas. Naprawdę nic innego nie dało się wymyślić? Czegoś bardziej pasującego do aniołów i demonów? Brzmi absurdalnie, prawda? Chyba nie muszę też dodawać, że zakochują się w sobie?Infantylność na każdym kroku.

Najbardziej drażniła mnie fabuła. Nie da się określić, jaki jest punkt kulminacyjny. Akcja podnosi się i opada kilkakrotnie, aż w końcu nie wiadomo, co jest głównym wątkiem. Miłość Juliana i Sereny? Zabicie jej przez wspólnika demona? Może opieka nad Nickiem? Czy też najważniejszą rzeczą jest odkupienie duszy Juliana? Nie wiem. Wszystko znało się w jedno. Po tytule spodziewałam się, że akcja będzie się kręcić wokół zmysłowej gry między wrogami- aniołem i demonem, a ich romans będzie burzliwy i podsycani piekielnymi płomieniami. Ale niestety gry było tam niewiele. Zmysłowości prawie wcale (takiej na poziomie w ogóle).

Bohaterzy płytcy. Serena, jak już wspomniałam, bez najdrobniejszej rysy. Nawet nie zdenerwowało ją, że facet grał o nią w pokera i była równowartością hotelu. Śmieszne. Poza tym w opisie jest mowa o seksownej anielicy. Pytam się, gdzie ona jest?! Luciana i Corbin źli do szpiku kości. I oczywiście- zły arcydemon Julian okazuje się cudowny i dobry, aż zostaje aniołem. Mdlące.

Dodatkowo styl autorki jest koszmarny. Budowałam dłuższe i sensowniejsze zdania w podstawówce. Operowałam też wieloma synonimami i nie używałam imienia jednego bohatera w co drugim zdaniu. Może to tylko wina tłumaczenia, ale nie zmienia to faktu, że gdyby dziecko dostało książkę do ręki, zaniechałoby dalszej edukacji, bo potrafiłoby lepiej pisać niż owa autorka, która pracowała jako prawnik i (uwaga!) posiada stopień doktora. Dodam jeszcze, że jest kończyła magisterkę na Oxfordzie. Żeby było śmiesznie, z kreatywnego pisania.

Zauważyłam jednak coś dobrego w książce. Jeden plusik. Bohaterowie rozmawiają o dziele Edgara Allana Poego. Chociaż nie wiem, czy autor chciałby być wspominany w tak banalnej powiastce.

Zdecydowanie nie polecam tej pozycji nikomu. Może tylko młodszym czytelnikom, którym nie przeszkadzałby fatalny styl Stephanie Chong. To, że dotrwałam do końca książki, jest moim wielkim sukcesem (chociaż miałam ochotę rzucić ją po dwudziestu stronach)i nie życzę nikomu użerania się z nią. Najgorsze jednak autorka zostawiła nam na sam koniec- zakończenie wskazuje, że pojawi się kontynuacja "Zmysłowej gry". Sprawdziłam i faktycznie już pojawiło się coś, póki co po angielsku. Mam nadzieję, że nie znajdzie się nikt, kto przetłumaczy ją na język polski...

"Zmysłowa gra"... tytuł zabrzmiał interesująco, kiedy po raz pierwszy rzuciłam okiem na książką. Miała jednak nijaką okładkę i nie zwróciła mojej uwagi. Dopiero ostatnio miałam okazję ją przeczytać i bardzo żałuję straconego na nią czasu.

Motyw aniołów i demonów wypiera ostatnio z rynku wydawniczego wampiry. Są tego plusy i minusy. Teraz to właśnie te pierwsze istoty są...