Męczyłam dobre trzy tygodnie, nim dobrnęłam do końca.
Nie wiem, czy to kwestia ciężkiego pióra pani Ducret, czy tłumacza, ale to jedna z gorzej i nieudolniej napisanych (...przetłumaczonych?) biografii, jakie w życiu czytałam. Korekta też dała nam niewiele od siebie - liczne literówki i błędy językowe ("odnośnie" zamiast "odnośnie do"...) dopełniają całości.

O ile temat jest nośny, dobór opisywanych osób trafny, a opisy roją się od ciekawostek (o wielu przytaczanych faktach nie wiedziałam, a wielu z tych, których obszernego opisu się spodziewałam, znając skądinąd wszystkie opisywane postaci, nie znalazłam w tej książce w ogóle - i może nawet ku swojej radości, jako że pewne szczegóły życia prywatnego dyktatorów to już utarte i nudne szlagiery, które wymienia się z kronikarskiego obowiązku), o tyle stylistycznie jest to dziełko wyjątkowo męczące. Nawet układ książki pozostaje dla mnie nieprzeniknioną tajemnicą - po wstępie, który jest właściwie odrębnym rozdzialikiem o korespondencji kobiet do dyktatorów (w liczbie dwóch - pozostałych pominięto), następują kolejno: Mussolini, Lenin, Stalin, Salazar, Bokassa, Mao, Ceausescu i Hitler - ani to alfabetyczne, ani chronologiczne, ani wypływające z charakteru i zabarwienia poszczególnych reżimów, ani (po prostu) logiczne. Poza tym sam sposób tytułowania poświęconych im rozdziałów jest trochę fałszywy - wszystkie, poza rozdziałem o Elenie Ceausescu (nota bene chyba najciekawszym i najlepiej napisanym w całej książce), sugerują opowieść o mężczyźnie i jego kobietach, tymczasem zaś rozdział o Hitlerze niemal w jednej trzeciej poświęcony jest Magdzie Goebbels (co, trzeba przyznać, staje się dla czytelnika zrozumiałe - ale następuje to dopiero po jego lekturze), a połowa rozdziału o Mao stanowi minibiografię Jiang Quing, w dużej mierze skupiając się na jej życiu i dokonaniach politycznych już po śmierci męża.
Niezbyt podobało mi się także odtwarzanie scenek z życia poszczególnych osób, ponieważ odbywało się najczęściej według ulubionego przez autorkę schematu - zwłaszcza na początku poszczególnych rozdziałów i podrozdziałów (miejsce i data, opis pogody, młoda dziewczyna piłuje paznokcie w oczekiwaniu na swojego mężczyznę, tu następuje opis jego postaci... I sakramentalne: "Tym mężczyzną jest [nasz dyktator]".). No, ale to kwestia gustu.

Poza tymi mankamentami jest to oczywiście frapująca książka, jak wszystkie biografie - ale niestety w dużej mierze nie jest to zasługa autorki, lecz samej treści (którą napisało przecież życie). Wyjątkiem jest rozdział o Elenie Ceausescu, w którym kolejne kompromitacje "matki Rumunii" i ironiczne podsumowania tychże przez Ducret wyjątkowo dobrze się dopełniają. Cieszyło mnie też, że oceny wydawane przez autorkę są wyważone i na ogół nie potępia ona ani nie afirmuje swoich bohaterek - sugeruje swoje sympatie i antypatie, ale dyskretnie, pozostawiając ostateczny osąd czytelnikowi. Te zalety niestety w dużej mierze równoważą braki językowe i nieciekawy sposób przedstawiania wydarzeń.
Podsumowując, "Kobiety dyktatorów" przypominały mi wyjątkowo apetyczne danie podane na wyjątkowo niechlujnej zastawie. Trzeba samemu zdecydować, czy chce się je zjeść (i czy na pewno w całości).

Męczyłam dobre trzy tygodnie, nim dobrnęłam do końca.
Nie wiem, czy to kwestia ciężkiego pióra pani Ducret, czy tłumacza, ale to jedna z gorzej i nieudolniej napisanych (...przetłumaczonych?) biografii, jakie w życiu czytałam. Korekta też dała nam niewiele od siebie - liczne literówki i błędy językowe ("odnośnie" zamiast "odnośnie do"...) dopełniają całości.

O ile temat...