Miłość jest pełna pasji, zdolna jest zapalić ludzi do wielkich rzeczy, czasem też sprawia, że wprowadza nas w zakłopotanie, a czasem bywa pomylona z innymi uczuciami. Wszystko to pięknie odmalowane w opowiadaniach, których bohaterowie są prawdziwi do bólu. Świetny język i styl.

Miłość jest pełna pasji, zdolna jest zapalić ludzi do wielkich rzeczy, czasem też sprawia, że wprowadza nas w zakłopotanie, a czasem bywa pomylona z innymi uczuciami. Wszystko to pięknie odmalowane w opowiadaniach, których bohaterowie są prawdziwi do bólu. Świetny język i styl.

Proza pisana językiem, którego dziś się już nie spotyka. Bynajmniej nie chodzi o archaizmy czy sformułowania wynikające z kontekstu rzeczywistości, w której książka powstała. Bardziej chodzi mi o styl pisania. Wiadomym jest, że język się zmienia, ewoluuje. Czasem mam wrażenie, niestety, że on inwoluuje. Staje się prostszy. Czytając Iwaszkiewicza miałem nieodpartą ochotę zatrzymania się i spojrzenia na zdanie, na jego konstrukcję. Sposób narracji jest barwny, nawet trochę filozoficzny. Całość w odbiorze jest bardzo żywa, przenikająca. Niezależnie od treści opowiadania skłania do myślenia. Co do treści jako takiej, było ich kilka, jedne podobają się bardziej, inne mniej, ot kwestia gustu.

Proza pisana językiem, którego dziś się już nie spotyka. Bynajmniej nie chodzi o archaizmy czy sformułowania wynikające z kontekstu rzeczywistości, w której książka powstała. Bardziej chodzi mi o styl pisania. Wiadomym jest, że język się zmienia, ewoluuje. Czasem mam wrażenie, niestety, że on inwoluuje. Staje się prostszy. Czytając Iwaszkiewicza miałem nieodpartą ochotę...