Po „Polskich tradycjach świątecznych”, „Na polskim stole” i „Ślubach polskich” przyszła kolej ostatnią książkę od pani Szymanderskiej, która ozdabia biblioteczkę w moim pokoju. Tym razem autorka zajęła się tematyką postów i ich miejscu w życiu naszych przodków.

Post, czyli dobrowolne wstrzymywanie się na określony czas od spożywania konkretnych potraw i napojów zestawiamy często z religią i to jest najpopularniejszy wariant w Europie. Właściwie to w każdej religii występuje swoista odmiana postu. Sama też przez to przechodziłam i przechodzę w trakcie Adwentu i Wielkiego Postu. Kiedy jednak przyjrzymy się bliżej samej historii postów w Polsce, to łatwo zauważyć, że były bardziej restrykcyjne i dłuższe od tych, które znamy dzisiaj.

Jak poszczono przed wiekami w Polsce? Pobożnie i ponad zachodnią miarę. Nasi przodkowie przeznaczali na to poniedziałki, środy, piątki i soboty, 40, albo nawet 60 dni w okresie Wielkiego Postu, gdzie od połowy wstrzymywano się nawet od pokarmów gotowanych. Poszczono też oczywiście przez cztery tygodnie Adwentu i czasami wyznaczano sobie też samemu konkretne terminy. Poszczenie łączono z intensywnymi modlitwami i teologiczną kontemplacją, co nie było zbytnio zachęcające dla wiernych czy pogan, którym narzucono tę „właściwą” religię.

Jednak pani Szymanderska udowodniła, że post nie zawsze musi się wiązać z religijnym przymusem czy niewdzięcznym obowiązkiem. Istniały przecież prozdrowotne korzyści z takiego kontrolowanego postu. Nasz organizm odczuje z pewnością ulgę, gdy zrezygnujemy na kilka tygodni ze słodyczy czy ciężkostrawnych potraw. Poza tym jest to też świetny trening woli. Ta podstawowa biologiczna sfera jest w człowieku przecież bardzo silna i jeśli zapanujemy nad nią, to poradzimy sobie także w innych sferach swojego życia.
Poza tym same potrawy postne wcale nie musiały być niesmaczne albo niepożywne. Ta książka oferuje naprawdę wiele ciekawych przepisów. Szczególnie wegetarianie, smakosze ryb czy szukający inspiracji na święta będą z tej książki zadowoleni. Mamy wiele propozycji z warzyw, ryb i kasz. Postawy nie są udziwnione, mocno przestarzałe czy trudne do przyrządzenia. Oczywiście można je też modyfikować według własnego gustu.

Chciałam też na końcu wspomnieć o ilustracjach pani Jowity Połszajskiej, które były nieodłącznym elementem wyżej wspominanych książek. Łatwo się podczas studiowania treści o nich zapomina, gdyż są bardzo subtelne, pozbawione kolorów i wtapiają się niezauważalnie w tło. Jednak jakoś nie potrafiłam sobie wyobrazić książki bez tych pomysłowych scenek z życia czy widoku potraw. Jej delikatna i nienachalna kreska dodawała pracom pani Szymanderskiej tego szczególnego uroku.

Po „Polskich tradycjach świątecznych”, „Na polskim stole” i „Ślubach polskich” przyszła kolej ostatnią książkę od pani Szymanderskiej, która ozdabia biblioteczkę w moim pokoju. Tym razem autorka zajęła się tematyką postów i ich miejscu w życiu naszych przodków.

Post, czyli dobrowolne wstrzymywanie się na określony czas od spożywania konkretnych potraw i napojów zestawiamy...

To jedna z dwóch książek, która zapoczątkowała moje zainteresowanie wegetarianizmem, chociaż sama w sobie nie jest książką stricte o wegetarianiźmie.

Sporo bardzo prostych przepisów z warzyw sezonowych. Właściwie mogłabym przeżyć całe życie na przepisach z tej książki, modyfikując jedynie przyprawy.
Dzięki niej powstała moja zupa z soczewicy, którą ze smakiem i uwielbieniem wręcz pożerają również najbardziej zatwardziali mięsożercy.

Genialna! Moja absolutna biblia kulinarna :D

To jedna z dwóch książek, która zapoczątkowała moje zainteresowanie wegetarianizmem, chociaż sama w sobie nie jest książką stricte o wegetarianiźmie.

Sporo bardzo prostych przepisów z warzyw sezonowych. Właściwie mogłabym przeżyć całe życie na przepisach z tej książki, modyfikując jedynie przyprawy.
Dzięki niej powstała moja zupa z soczewicy, którą ze smakiem i...