"Charliego" czytałem jeszcze w liceum, podczas przerw, ukryty za ogromnym sztucznym kwiatem. Zastanawiałem się wtedy, jak to jest pisać listy do przyjaciela, opowiadając mu o swoich problemach. Czy ten przyjaciel nie zwariowałby tak samo, jak ja? Z powodu znajomości takich przypadków pragnę ostrzec, że ta opinia nie należy do stuprocentowo obiektywnych.

Przyjaciel. Nim może być każdy z nas – i tu wielki plus dla Chbosky’ego – dzięki temu wczuwamy się w sytuację głównego bohatera. Jak to na Amerykę przystało – trzeba sprawić, by Czytelnik poczuł, że tam, w tym kraju wolności… Jednak tej wolności nie ma. (A może jest, ale źle rozumiana?). Więc zostajemy wrzuceni do kotła z totalną patologią. Strata przyjaciela, poznanie nowych, świat "dorosłych": narkotyki, seks... (Ameryka przez duże „A” – żyjmy tu i teraz, bo i tak będziemy wąchać kwiatki od dołu). Jednym słowem: bagno totalne i aż dziw, że wszystkie te nieszczęścia sypnęły się na jedną, biedną osóbkę.

Niektórzy Czytelnicy wręcz zaglądali w głąb siebie. Całkowicie się zgodzę – jeżeli tytułem książki będzie „Charlie, czyli jak NIE układać sobie życia”. Jest oczywiste, że nie uratujemy wszystkich – tego właśnie (przesadnie) wrażliwy chłopak i jego otoczenie nie rozumie. (Swoją drogą – może to jest powód, dla którego niektóre nastolatki (oni i one) tak często sięgają po tę książkę i darzą bohatera sympatią – wrażliwość. (W końcu też tracą swoje sympatie. Jak żyć?). Sam Chbosky powstrzymuje się od komentarza, nie udzielając odpowiedzi na pytanie.(Na pewno nie mogą żyć "krótko", bo jak on wtedy będzie zarabiał?).

Ludziom interesującym się życiem nastolatków Ameryki (i nie tylko, Stephen dba o uniwersalizm noweli) oraz problemami społecznymi – polecam tę książkę z całego serca. Nacieszcie się chwilami, w których znowu widać, że ludzie cierpią i nic z tym nie można zrobić. (Uwielbiam tę logikę – przeczytać książkę i wiedzieć, współczuć, a następnego dnia znowu kopać bezdomnego na ulicy…). A tak na serio – każdy powinien wziąć powieść w dłoń i samemu ocenić. Ja czytałem od deski do deski i specjalnie mnie nie porwała (jestem bezdusznym potworem, nie mam serca, wiem), ale nie rzuciłem jej w kąt. Czegoś mnie nauczyła: to, czy odczuwasz szczęście, zależy wyłącznie od ciebie.

Drodzy Czytelnicy! Poznajcie historię człowieka, który odkrył, co to znaczy upaść. Poznajcie historię człowieka, który odżył i „uczestniczył”, zaakceptowano go, czuł się nieograniczony i w końcu odnalazł szczęście, pomimo wielokrotnego cierpienia. Poznajcie Charliego.

(whenmyheartstringscomeundone.blogspot.com)

"Charliego" czytałem jeszcze w liceum, podczas przerw, ukryty za ogromnym sztucznym kwiatem. Zastanawiałem się wtedy, jak to jest pisać listy do przyjaciela, opowiadając mu o swoich problemach. Czy ten przyjaciel nie zwariowałby tak samo, jak ja? Z powodu znajomości takich przypadków pragnę ostrzec, że ta opinia nie należy do stuprocentowo obiektywnych.

Przyjaciel. Nim...