"Pasierbica" należy do książek, podczas lektury których dłonie same zaciskają się w pięści. Nie da się pojąć tak do końca ogromu okrucieństwa, jakiego doświadczyła mała Donna. Nie można zrozumieć, jak można być aż tak zwyrodniałym, pozbawionym serca człowiekiem, aby zniszczyć życie niewinnego dziecka.

Dzieciństwo zawsze będzie kojarzyło się w naszej kulturze z czasem beztroski. Okres zabaw, pierwszych przyjaźni "na dobre i złe", marzeń i bezgranicznej miłości. Niestety, głównej bohaterce (a zarazem narratorce) tej powieści zostało to odebrane. Porzucona przez biologiczną matkę przez ponad sześć lat żyje w piekle, jakie zgotowała jej kolejna wybranka serca jej ojca. Dziecko nie ma znikąd wsparcia, w ciszy i pokorze znosi kolejne upokorzenia i jest poddawane coraz bardziej wymyślnym torturom - zarówno fizycznym, jak i psychicznym.

Będę pamiętała tą książkę długo. Nie jestem w stanie wymazać z pamięci tych okropności, o których czytałam i wyzbyć się poczucia litości i bezsilności w stosunku do Donny. Co gorsza, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że takich dzieci wokół jest więcej. Bitych, głodzonych, wykorzystywanych. Podziwiam panią Ford, że potrafiła opisać swoje przeżycia, spróbować pokonać traumę i iść dalej, nie oglądając się za siebie. Szczerze kibicuję jej na dalszej drodze życia, i mam nadzieję że przezwycięży wszystkie trudności, jakie jeszcze kiedykolwiek się pojawią.

"Pasierbica" należy do książek, podczas lektury których dłonie same zaciskają się w pięści. Nie da się pojąć tak do końca ogromu okrucieństwa, jakiego doświadczyła mała Donna. Nie można zrozumieć, jak można być aż tak zwyrodniałym, pozbawionym serca człowiekiem, aby zniszczyć życie niewinnego dziecka.

Dzieciństwo zawsze będzie kojarzyło się w naszej kulturze z czasem...