Reportaże zwięzłe, dowcipne, przesycone osobistą perspektywą, co w tym przypadku jest zaletą . Autor nie ukrywa swoich sympatii i antypatii i tak jest lepiej, bardziej autentycznie. W sytuacjach zagrożenia życia (a w takich znajdował się Mariusz Zawadzki w Iraku nie raz) można stracić nieco obiektywizmu i uczciwiej jest się do tego przyznać.

Część tekstów pisze jako embedded journalist, reporter wojenny, będący gościem armii. Pozostałe, zdecydowanie ciekawsze, to relacje z zupełnie szalonych przygód, w które autor wikła się nieustannie. A to postanawia sprawdzić, czy uda mu się dokonać nielegalnego zakupu broni, a to usiłuje dotrzeć do obozu partyzantów z PKK w przebraniu poszukiwacza Arki Noego… Usiłuje przechytrzyć żołnierzy na posterunkach i nie dać się przechytrzyć własnym przewodnikom. Cudem wychodzi z tego wszystkiego cało.

Reportaże są wzbogacone o „mały rys historyczny”, który nieco naświetla genezę obecnej sytuacji, ale nie jest jakoś szczególnie wnikliwy. Na przykład omawiając sytuację Kurdów w czasach Saddama Husseina, autor w ogóle nie wspomina o Halabji. To tak, jakby opowiadać o II wojnie światowej i nawet nie napomknąć o obozach zagłady. Ale cóż – nie jest to w końcu opracowanie historyczne, a prawem reportażysty jest złożenie obrazu z subiektywnie dobranych elementów.

Na czytelnika czyha jednak większe niebezpieczeństwo. Tragiczną rzeczywistość Iraku Zawadzki pokazuje według zasady „kiedy zabraknie łez, pozostaje tylko śmiech”. Książka jest napisana z humorem. Autor posługuje się groteską. Wyolbrzymia, przesadza, dowcipkuje. Są to jednak chwyty literackie i nie należy tego brać dosłownie. Rzeczywistość Iraku nie jest śmieszna. Ludzie, którzy tam mieszkają nie są zabawnymi idiotami, ani dzikusami. Ich kultura nie jest zbiorem niezrozumiałych zabobonów, który sprawia, że sami są sobie winni. Czytając taką książkę łatwo jest pobłądzić i zacząć patrzeć na nich jak na tzw. „miejscową ludność”, „ludność cywilną”, „lokalne plemiona”, które później z łatwością przekształcają się w „nieuniknione straty w ludności cywilnej”.
idg
Całość recenzji można przeczytać na blogu Kawiarnia Księżyc: http://kawiarniaksiezyc.wordpress.com/2012/05/17/mariusz-zawadzki-nowy-wspanialy-irak/#more-270

Reportaże zwięzłe, dowcipne, przesycone osobistą perspektywą, co w tym przypadku jest zaletą . Autor nie ukrywa swoich sympatii i antypatii i tak jest lepiej, bardziej autentycznie. W sytuacjach zagrożenia życia (a w takich znajdował się Mariusz Zawadzki w Iraku nie raz) można stracić nieco obiektywizmu i uczciwiej jest się do tego przyznać.

Część tekstów pisze jako...