Początek XX wieku; automobile wypierają konne bryczki, telefony zaczynają pojawiać się tu i tam, a smog w Londynie jest gęsty, nieprzyjemny i żółty.

I w tym momencie poznajemy akcję "Kobiety w czerni", widzianą i opisaną oczyma młodego prawnika, który stoi u progu kariery - Arthur Kipp. I to on właśnie, siedząc przy kominku, w otoczeniu rodziny, snuje opowieść sprzed lat. O tym, co mu się przytrafiło.

Początkowo akcja jest nienachalnie... nudna. niemal nie dzieje się nic, bo i co ma się dziać? Opis dopiero co otrzymanego zlecenia, podróży... dopiero, gdy Kipp dociera do małego miasteczka gdzieś w Anglii, blisko wybrzeża, robi się ciekawie. Już wcześniej też, bo "Węgorzowe Moczary" budzą w mieszkańcach sennego miasteczka nieuzasadniony pozornie lęk. Im dalej w las zaś, tym więcej powodu do niepokoju.

Susan Hill czerpała z klasyki najlepszych powieści grozy, budując napięcie stopniowo i bardzo efektownie. Nie znajdziemy tu mrożących krew w żyłach opisów duchów, krwi lejącej się strumieniami. A mimo to, spokojnie można powieść podciągnąć pod horror. Ci, co oczekują psychopatycznego mordercy z nożem w dłoniach, albo na wpół oszalałych monstrów rodem z "Frankensteina" Marry Shelly powinni spasować ze swoimi wyobrażeniami. Tu tego nie znajdą bowiem.

Znajdą za to ponury, angielski krajobraz, wszechobecną, dziwną mgłę, tajemnicze dźwięki... oraz tytułową Kobietę w Czerni.

Musze przyznać, że czytając tą pozycję w ten wyjątkowo ciepły, wrześniowy dzień, czułam momentami chłód na plecach. Ale to właśnie zasługa dobrze opisanego klimatu, stopniowego dawkowania napięcia z zaskakującymi momentami wydarzeniami, które nie tyle wywracają akcję do góry nogami, co powodują w czytelniku lekkie zdumienie i chęć dowiedzenia się dalej prawdy. Sytuacji nie poprawia również fakt, że dom na Węgorzowych Moczarach w czasie przypływu zostaje kompletnie odcięty od cywilizacji, a nasz główny bohater, nie licząc pożyczonego mu na czas poszukiwań starych dokumentów, jest kompletnie sam. I właśnie to poczucie osamotnienia, pustki, ciszy - przesiąkniętego wilgocią, starością i kurzem domostwa robi tu piorunujące wrażenie. A pojawianie się nagle i nieoczekiwanie tytułowej kobiety dodatkowo wpędza czytelnika w lekką paranoję.

To książeczka krótka, cieniutka - i pomimo początkowego braku akcji, wrażenia, że wszystko się wydłuża.... całość zmierza do zaskakującego i fascynującego finału. Tajemnica, jaką skrywa zmarła, miasteczko, którego milczenie jest denerwujące ale i intrygujące, a na koniec wyjaśnienie sekretu i nieoczekiwany finał... tak. To zdecydowanie czerpanie z najlepszych tradycji opowieści grozy. Skutecznie wbijających w fotel i zostających w pamięci jeszcze bardzo długo. Prostymi środkami, autorka pokazuje, że można się przestraszyć. Niby nic, niby oczywistość, ale jednak...

Tak, to zdecydowanie zasługująca na uwagę pozycja, choćby dla osoby, która chce przez chwilę się bać, ale nie chce bać się cały czas. Chce odczuwać niepokój, rozwikłać tajemnicę, ale zamknąć na koniec książkę, odetchnąć z ulgą... i wrócić do blasku dnia, pozbawionego zimnej, upiornej mgły, w której słychać rżenie, krzyki i... wiele więcej ;)

//Opinia do przeczytania również na: http://kaginbox.blox.pl/2016/09/Kobieta-w-czerni.html

Początek XX wieku; automobile wypierają konne bryczki, telefony zaczynają pojawiać się tu i tam, a smog w Londynie jest gęsty, nieprzyjemny i żółty.

I w tym momencie poznajemy akcję "Kobiety w czerni", widzianą i opisaną oczyma młodego prawnika, który stoi u progu kariery - Arthur Kipp. I to on właśnie, siedząc przy kominku, w otoczeniu rodziny, snuje opowieść sprzed lat....