Jak to jest nie mieć wspomnień? Nie pamiętać chłopaka, którego się kocha? Czuć jakby członków rodziny widziało się pierwszy raz w życiu? Witajcie w świecie London!

„Notatka ma mi przypominać o wszystkich darach- od ludzi w moim życiu po zdolność, którą, zdaje się, mam jako jedyna na całym świecie. Bowiem, może zawsze będę zapominać przeszłość, ale przede wszystkim muszę pamiętać jedno: mogę także zmieniać przyszłość.”

London Lane jest z pozoru zwyczajną nastolatką. Od rówieśników odróżnia ją jednak jej dar/przekleństwo (niepotrzebne skreślić). Dziewczyna ma wizje przyszłości, które nawiedzają ją w najmniej spodziewanym momencie, najczęściej podczas snu. Nie ma jednak tak dobrze, w zamian za możliwość widzenia przyszłości dziewczyna poświęca coś o wiele cenniejszego- wspomnienia. Nie pamięta swojego dzieciństwa, nawet tego w co ubrana była poprzedniego dnia, a wszystkie wspomnienia bieżących wydarzeń znikają równo o 4:33 każdej nocy. W zachowaniu wiedzy o samej sobie pomaga London mama, komórka i sterta notatek wykonywanych każdego dnia przed snem. Ale co zrobi, gdy okaże się, że rodzicielka cały czas ją okłamuje, przyjaciółka nie chce żeby wtrącała się do jej życia, chłopak skrywa tajemnicę, a ją samą prześladuje wizja czyjegoś niechybnego pogrzebu? Przekonajcie się sami ;)

Nie ukrywam, że po ‘Zapomniane’ sięgnęłam z czysto ludzkiej ciekawości. Po przeczytaniu masy recenzji wychwalających książkę niemalże pod niebiosa musiałam przekonać się jakie wrażenie książka wywrze na mnie. Po zakończonej lekturze muszę stwierdzić, że wcale nie jest tak różowo, ale tragedii też nie ma. Ale od początku…

Już od pierwszych stron powieści zagłębiamy się w dość nietypowe życie London Lane. Dziewczyna nie jest ani śmiała, ani popularna, ma jedną oddaną przyjaciółkę. Można by ją w skrócie określić jako szarą myszkę (a jakże!). Życie dziewczyny nieco odmienia się, gdy naukę w jej szkole rozpoczyna Luke- mega przystojny, tajemniczy chłopak przez większość uczniów uważany za dziwaka. W tym miejscu miałam ochotę odłożyć książkę. Schemat tak bije po oczach, że odbiera całą radość czytania. Ale przejdźmy dalej.

Autorka miała naprawdę dobry pomysł z kreacją głównej bohaterki. Jednak sama jej ‘przypadłość’ jest tak przedstawiona, że przez dużą część książki nie miałam pojęcia na czym to polega. Gdy już sobie wszystko poukładałam czytanie stało się o wiele prostsze i (o dziwo!) przyjemne. Może dlatego, iż druga połowa książki, w przeciwieństwie do pierwszej, obfituje w zwroty akcji, tajemnice, których rozwiązania trudno było się domyślić.

Narracja, to kolejna rzecz, która nie podobała mi się w tej pozycji. Oddanie głosu licealistce mogłoby być naprawdę dobrym zabiegiem, gdyby zrobić to w nieco inny sposób. Metoda jaką wybrała autorka sprawiła, że całość akcji wydaje się płytka, a samo uczucie rodzące się między bohaterami- przesłodzone i cóż, nierealne.

Reasumując, Cat Patrick miała naprawdę dobry pomysł na książkę, jednak wykonanie nawet w najmniejszej części nie oddaje potencjału jaki książka posiada. Przepiękna, ascetyczna okładka zwraca uwagę, jednak powiedzenie ‘nie oceniaj książki po okładce’ sprawdza się w tym wypadku doskonale. Myślę, że fani powieści młodzieżowych z wątkami paranormalnymi znajdą w książce coś dla siebie, ale mnie, jako osobie coraz rzadziej zagłębiającej się w tego typu lekturze, książka w żadnym wypadku nie ujęła.

Dla wszystkich osób zainteresowanych tytułem: nie zachęcam ani nie odradzam. Najlepiej samemu zapoznać się z książką i wyrobić sobie własną opinię ;)

Jak to jest nie mieć wspomnień? Nie pamiętać chłopaka, którego się kocha? Czuć jakby członków rodziny widziało się pierwszy raz w życiu? Witajcie w świecie London!

„Notatka ma mi przypominać o wszystkich darach- od ludzi w moim życiu po zdolność, którą, zdaje się, mam jako jedyna na całym świecie. Bowiem, może zawsze będę zapominać przeszłość, ale przede wszystkim muszę...