"Ćwiczę się w umieraniu"

Vida znaczy życie. Ale nie dla niej. To jej imię, lecz szczęścia ani tym bardziej spokojnego życia jej nie zapewniło. Ćwiczy się w umieraniu od prawie dwudziestu lat, bowiem ma słabe serce i pilnie potrzebuje nowego. I to nie tak, że życzy komuś źle z tego powodu - ona po prostu ma nadzieję, że przypadkiem ktoś umierający będzie chciał się z nią podzielić czymś, co nie będzie mu potrzebne, a jej może uratować życie.

I pewnego dnia znajduje się serce. Po udanej operacji odwiedza ją Richard - mąż kobiety, której serce otrzymała. Czy to możliwe, by wraz z nim przejęła wspomnienia i uczucia jego poprzedniej właścicielki? Czy pamięć komórkowa naprawdę istnieje? Odpowiedzi na te pytania nurtują zarówno Vidę, jak i Richarda. Ta sprawa jest bardzo skomplikowana.

Historia Vidy jest bardzo ciekawa. Naprawdę. Jest inna, niż zwykłe obyczajowe. A ej zakończenie... Nawet ciężko stwierdzić, czy jest szczęśliwe, czy nie. Po prostu prawdziwe. Jak życie.

W tej historii jest dwóch narratorów - jednym z nich jest Vida. Dziewczyna opisuje swoje życie i pragnienia. Pokazuje, jak zachowują się ludzie, którzy mogą umrzeć w każdej chwili, bo ich serce może odmówić dalszej pracy i po prostu przestać bić. Pokazuje wędrówkę w poszukiwaniu pragnień serca, czegoś za czym tęsknimy, a nawet nie wiemy, co to jest.

Drugim z nich jest Richard - mężczyzna, który stracił ukochaną kobietę, w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Ta nagła tragedia to prawdziwy cios dla niego. Wciąż ją kocha i nie mogę pogodzić się ze stratą. Czy to możliwe, że wciąż kocha to serce, które kiedyś należało do niej? I czy to możliwe, że to serce... także go kocha?

Niesamowita historia. Choć bohaterów możemy policzyć na palcach jednej ręki, to od każdego możemy się czegoś nauczyć i dostrzec niekiedy własne błędy. Każdy odgrywa jakąś rolę w tej historii i w jakiś sposób wpłynął na życie Vidy i Richarda.

Autorka oprócz intrygującego pomysłu, ma bardzo ciekawy styl. Opisywała to wszystko tak, jakby ktoś na podstawie czyjegoś pamiętnika pisał książkę. Przeważają rozmyślania i konflikty wewnętrzne bohaterów. Dialogi, owszem, są, ale z nich samych niewiele się dowiadujemy.

Książkę polecam. Otwiera oczy i umysł. A ponadto odpręża i wciąga. Historia, jakich niewiele, a wydaje się bliska. Niesamowita.

"Ćwiczę się w umieraniu"

Vida znaczy życie. Ale nie dla niej. To jej imię, lecz szczęścia ani tym bardziej spokojnego życia jej nie zapewniło. Ćwiczy się w umieraniu od prawie dwudziestu lat, bowiem ma słabe serce i pilnie potrzebuje nowego. I to nie tak, że życzy komuś źle z tego powodu - ona po prostu ma nadzieję, że przypadkiem ktoś umierający będzie chciał się z nią...