Spodziewałam się więcej po tych opowiadaniach. Sama w zasadzie nie wiem czego, ale wydawało mi się, że autorka wymieniana pośród kandydatów do Nobla prezentuje swoją twórczością coś zgoła innego. Miałam chyba chętkę na zaskakujące metafory lub kunsztowne opisy, albo iskrzącą się dobrym smakiem ironię. Jednakże opowiadania Alice Munro nie posiadają żadnej z tych cech. Nie w znaczącej mierze. Każde z nich jest inne, a jednak zlewają się w monotonną całość przesiąkniętą klimatem zamkniętych, poszarzałych kanadyjskich miast i wsi. Być może to wina mojej osłabionej ostatnio wyobraźni, ale przeszkadzało mi niedoprecyzowanie czasowe tych historii - zdarzało się, że dopiero pod koniec opowiadania udawało mi się ułożyć sobie w głowie wszystkie okoliczności fabularne, przez co nieustannie miałam wrażenie, że wydarzenia i słowa wyślizgują się mojej percepcji. Munro pisze inaczej niż Margaret Atwood, z którą często się ją zestawia. Pisze inaczej, ale klimat ich opowiadań jest podobny. Niewygodny, a jednak w pewnym sensie zapadający gdzieś głęboko w świadomość. Jedyne, co mogę z czystym sumieniem przyznać "Kocha, lubi, szanuje..." jest fakt, że książka ta przypomina o ważnej, choć często pomijanej zasadzie, która rządzi losem - a mianowicie, że nigdy, przenigdy nie możemy przewidzieć, co nam przyniesie życie, co zmieni czas, jak będzie. Nawet układy z siłami wyższymi, wszelakie przewidywania, czy konsekwencje pozornie racjonalnych wyborów nie dają żadnej pewności. Wszystko i tak zawsze jest inaczej.

Spodziewałam się więcej po tych opowiadaniach. Sama w zasadzie nie wiem czego, ale wydawało mi się, że autorka wymieniana pośród kandydatów do Nobla prezentuje swoją twórczością coś zgoła innego. Miałam chyba chętkę na zaskakujące metafory lub kunsztowne opisy, albo iskrzącą się dobrym smakiem ironię. Jednakże opowiadania Alice Munro nie posiadają żadnej z tych cech. Nie w...