"Umówiliśmy się z Arturem w Teatrze Ateneum. Wbiegł (wydaje mi się, że on nigdy nie chodzi, lecz zawsze biega) do środka, wnosząc ze sobą mnóstwo energii, i od razu wygłosił stały dla siebie tekst: Pójdziemy do bufetu, bo muszę coś zjeść. Uśmiecham się, bo to cały Artur."
Też uśmiechnęłam się po przeczytaniu tych kilku zdań ze wstępu. Nigdy nie widziałam Artura Barcisia w realnej sytuacji, jednak miałam o nim takie właśnie wyobrażenie - jak idzie, to biegnie. Nie wiem dlaczego. Więc sięgnęłam po książkę i… przeczytałam ją jednym tchem.

Książka - wywiad rzeka - jest opisem wędrówki do aktorstwa pewnego chłopca, który na wczesnym etapie odkrył w sobie talent i postanowił zrealizować własne marzenie: występować na deskach prawdziwego teatru. Ta książka to również swoisty wycinek historii polskiego teatru i kina widziany oczami Barcisia. Zawiera parę ciekawych i zabawnych anegdot, ukazuje kulisy pracy, mówi o spotkaniach z wielkimi twórcami polskiego teatru i kina, takimi jak Hanuszkiewicz, Warmiński, Machulski czy Kieślowski.

Sam autor o swojej książce mówi tak: „(…) to rozmowa z małym chłopcem ze wsi pod Częstochową, który dawno temu zamarzył sobie, że zostanie aktorem. To jest opowieść o drodze, którą ten chłopiec do tej pory przeszedł. Jeżeli jakiś mały chłopiec na jakiejś małej wsi w Polsce, nie wierzy, że to jest możliwe, to mam nadzieję, że po przeczytaniu tej książki uwierzy w to i pójdzie moją drogą.”

Ta lektura może być inspiracją, gdyż zostawia nas z przeświadczeniem, że warto walczyć o marzenia – one się spełniają, jeśli są połączone z talentem, pracą i wytrwałością. I ze swoistą umiejętnością wyczucia, kiedy warto podjąć ryzyko, aby wykorzystać szansę stawianą przez los, a kiedy trzeba cierpliwie i pokornie czekać na lepszy czas.

W książce pojawiają się również opowiastki z życia Barcisia: o bandzie, którą założył z chłopakami, o piciu soku z czerwonych buraków, którego nie cierpiał, o urazie do krów. O pierwszych występach publicznych i teatrze poezji awangardowej, który założył w szkole średniej. O tym, w jakich okolicznościach poznał swoją żonę. O rodzicach i o historii, która zatoczyła koło, gdy zaczął grać w spektaklu „Grube ryby” w Teatrze Polonia.
Największą wartością tego wywiadu jest chyba jednak to, że w tych historiach wybrzmiewa głos Artura Barcisia - człowieka. Od początku otwarcie i zaskakująco szczerze mówi o przykrych wspomnieniach z dzieciństwa, o strachu, kompleksach, nieśmiałości, braku wiary w siebie i trudnościach, które musiał pokonać. Między wierszami można wyczuć zasady, jakimi kieruje się w życiu. Jedna z nich - moim zdaniem - wiąże się z tym, że publicznie o ludziach mówi się dobrze lub wcale. Bo o ludziach, których spotkał na swojej drodze wypowiada się wyłącznie życzliwie. I pięknie – jak np. o Krzysztofie Kieślowskim.

Czy Artur Barciś w wywiadzie z Marzanną Graff zdjął wszystkie maski? Nie sądzę. Jednak wydaje mi się, że mimo tego powiedział nam o sobie naprawdę dużo…

pierwotnie opublikowane na blogu
http://blondynka-wsrod-ksiazek.blogspot.com/

"Umówiliśmy się z Arturem w Teatrze Ateneum. Wbiegł (wydaje mi się, że on nigdy nie chodzi, lecz zawsze biega) do środka, wnosząc ze sobą mnóstwo energii, i od razu wygłosił stały dla siebie tekst: Pójdziemy do bufetu, bo muszę coś zjeść. Uśmiecham się, bo to cały Artur."
Też uśmiechnęłam się po przeczytaniu tych kilku zdań ze wstępu. Nigdy nie widziałam Artura Barcisia w...