Ciekawym zjawiskiem są znajomości internetowe, które od zawsze stanowią dla mnie wątpliwe źródło prawdziwych osobowości. Niejednokrotnie słyszałam o osobach, które szczęścia, zrozumienia i bratniej duszy szukają właśnie w sieci, to że jestem sceptycznie nastawiona nie oznacza, że mnie to nie interesują, wręcz odwrotnie. Kiedy zobaczyłam książkę Joanny Marat zatytułowaną „Grzechy Joanny”, sięgnęłam bez wahania. Miałam nadzieję, że autorka przybliży mi sposób funkcjonowania wirtualnego świata i wskaże motywy, jakimi kierują ludźmi szukającymi znajomości w sieci.

Już z opisu zamieszczonego na okładce dowiadujemy się, że tytułowa Joanna jest miłośniczką średniowiecza. Większość swojego życia spędziła w zakurzonych bibliotekach, zachłyśnięta fascynacją do pergaminów. Pomyślałam, że bohaterka musi być kobietą o ciekawej osobowości. Niestety właśnie ta postać zawiodła mnie. O Joannie myślałam, jako o kobiecie zagubionej, ale znającej swoje mocne strony. Myślałam, że jej pasja, stanowi ważną część jej życia, tymczasem, miałam wrażenie, że zamiłowanie do średniowiecza jej ciąży. Pracę traktowała, jedynie jako źródło zarobku, rodzinę jak zło konieczne, a siebie jak starą maleńką. Sposób postrzegania świata miał zmienić Xawery, mężczyzna poznany w sieci. „Początek internetowej znajomości niesie za sobą wiele wątpliwości i ryzyka, ale gdy dochodzi do spotkania w rzeczywistym świecie – przeradza się ona w dziką namiętność.” I tu muszę powiedzieć, że czuję się oszukana, ponieważ nie widziałam tej dzikiej namiętności, owszem był sex, były wulgaryzmy i niepohamowane żądze, ale dla mnie namiętności tam nie było. Xawery jest postacią niejednorodną, przez co niezwykle ciekawą. Jest bezpośredni, trochę arogancki i szczery. Nie zawsze zachowuje się tak jak powinien, ale taki jest. Powiedziałabym, że to główny wątek pozostawia wiele do życzenia, a zarówno opis z okładki, jak i sama okładka wprowadzają w błąd. To, co jak mniemam miało być uzupełnieniem historii, czyli retrospekcje, stanowiły dla mnie meritum. Wielopokoleniowa historia rodziny, opisująca okres wojny i powojenne czasy, pozwala zrozumieć teraźniejszość, w tym zachowanie matki Joanny. W dużej części akcja powiesi toczy się w Warszawie, tej dzisiejszej i tej dawnej, a wspomnienia są jej nieodłączną częścią.

Zgadzam się ze stwierdzeniem, że tą książki powinno się czytać między wierszami. „Grzechy Joanny” to właśnie taka książka. Mnie nie oczarowała, ale jestem pewna, że znajdą się osoby, które będą potrafiły wczuć się w historię i docenić jej wartość.

Ciekawym zjawiskiem są znajomości internetowe, które od zawsze stanowią dla mnie wątpliwe źródło prawdziwych osobowości. Niejednokrotnie słyszałam o osobach, które szczęścia, zrozumienia i bratniej duszy szukają właśnie w sieci, to że jestem sceptycznie nastawiona nie oznacza, że mnie to nie interesują, wręcz odwrotnie. Kiedy zobaczyłam książkę Joanny Marat zatytułowaną...