Książka - podobnie jak dwie poprzednie - ma formę pamiętnika, prywatnych zapisków, luźnych myśli, skojarzeń i mnóstwa cytatów, a p.Sonia nadal ma cudowną zdolność formułowania swoich myśli i emocji w sposób wręcz magiczny.
Pomimo wysokiej oceny na którą niewątpliwie ta pozycja zasługuje, moje odczucia są jednak mieszane. Poprzednie części były dla mnie jak przyjaciel w trudnych chwilach, dodawały mi sił, czerpałam z nich garściami, a w przypadku tej bywały momenty, kiedy ciężko było mi dalej czytać, czułam się przygnębiona i zdołowana.
Myślę, że jeszcze nie dojrzałam do tego etapu, że to jeszcze dla mnie za wcześnie... wrócę do "Solo" za jakieś 10 lat i wtedy docenię każdą zapisaną tam myśl tak, jak na to zasługuje.

Książka - podobnie jak dwie poprzednie - ma formę pamiętnika, prywatnych zapisków, luźnych myśli, skojarzeń i mnóstwa cytatów, a p.Sonia nadal ma cudowną zdolność formułowania swoich myśli i emocji w sposób wręcz magiczny.
Pomimo wysokiej oceny na którą niewątpliwie ta pozycja zasługuje, moje odczucia są jednak mieszane. Poprzednie części były dla mnie jak przyjaciel w...

Dojrzałość. Samotność. Codzienność. Uważność.
Te słowa idealnie opisują tę książkę. Solo ma formę pamiętnika. To dość luźny zapis myśli, ulubionych cytatów, fragmentów książek czy reportaży.
Całość daje ukojenie, spokój, pozwala się zdystansować. Naprawdę cieszy. Ta książka zdecydowanie była mi potrzebna.

Dojrzałość. Samotność. Codzienność. Uważność.
Te słowa idealnie opisują tę książkę. Solo ma formę pamiętnika. To dość luźny zapis myśli, ulubionych cytatów, fragmentów książek czy reportaży.
Całość daje ukojenie, spokój, pozwala się zdystansować. Naprawdę cieszy. Ta książka zdecydowanie była mi potrzebna.

"Solo" jest swoistego rodzaju dziennikiem składającym się z zapisków dojrzałej kobiety, która po śmierci męża pozostaje od wielu lat sama utrzymując stałe kontakty z dwojgiem swoich dorosłych już dzieci. Bohaterka książki prowadzi zajęcia terapeutyczne z kobietami, z którymi się zżywa stąd jej problemy wynikające z doświadczanej samotności splatają się z ich problemami.

Sonia Raduńska a właśc. Jolanta Włoch – polska psycholog, pisarka i felietonistka - oswaja w "Solo" czytelniczkę, czy też czytelnika z problemem samotności a także śmierci. Jej książka ma wiele walorów. Podnosi na duchu, ukazuje sens życia i mówi pozytywnie o starzeniu się oraz o nieuchronności śmierci a poza tym jest kopalnią wiedzy o książkach czy też filmach wartych uwagi. Zapiski codzienności i przemyślenia bohaterki znakomicie przeplatane są tu cytatami dotyczącymi istoty życia, małżeństwa, rodziny, ale nie tylko. To wszystko sprawia, że "Solo" może być, jak stało się dla mnie, doskonałym źródłem inspiracji dla czytających go. I chociaż jest to lektura skierowana może bardziej dla osób w średnim wieku to jednak polecałabym ją wszystkim. Mnie książka bardzo wciągnęła, bo wiele poglądów autorki podzielam, więc czytałam "Solo" z ogromnym zainteresowaniem i emocjami, i mogę śmiało rzec, że to książka, do której będę wracać, by podładowywać baterie dobrego samopoczucia......chociaż w wymiarze religijnym osobiście nie widzę sensu łączenia modlitwy, jak wnioskuję po powoływaniu się na teksty chrześcijańskich autorytetów, chrześcijańskiej z buddyjskimi medytacjami i odbieram to jako ewidentne pomieszanie z poplątaniem.



Sonia z "Solo" notuje :


" Dziś oparłam się pokusie "odlecenia od siebie" do kolejnych sklepów z ciuchami i książkami.

Przypuszczam, że nie zdążę przeczytać tych lektur, które już mam na półkach. Nie mam takiego prawa, że nie umrę, dopóki nie przeczytam tego co mam. Jestem coraz starszą kobietą. Trzeba zacząć sprzątać po sobie. Odciążać tę bagażówkę. Redukować".


Ja już od dawna nie odwiedzam sklepów z ciuchami zadowalając się tu wymaganym minimum, ale jeżeli chodzi o książki to w ostatnich czterech latach, latach blogowania, moja biblioteka znacznie się powiększyła i najwyższy czas, by przestać ją powiększać tylko ją wyczytywać.


Opinia pochodzi z mojego bloga : http://natanna-mojezaczytanie.blogspot.com/2016/01/solo-soni-radunskiej-moje-plany.html

"Solo" jest swoistego rodzaju dziennikiem składającym się z zapisków dojrzałej kobiety, która po śmierci męża pozostaje od wielu lat sama utrzymując stałe kontakty z dwojgiem swoich dorosłych już dzieci. Bohaterka książki prowadzi zajęcia terapeutyczne z kobietami, z którymi się zżywa stąd jej problemy wynikające z doświadczanej samotności splatają się z ich problemami....

Mądra, spokojna, piękna - Sonia Raduńska jaką znam z poprzednich części. Dojrzalsza w siebie i świat wokół...
Uwielbiam klimat tworzony jej piórem.
Zapisywane zdania. Luźne myśli.
Pisarze, których cenię, muzyka, książki, słowa znajome - odnajdywane na stronach jej dziennika.
Cudownie.
Niespieszność.Uważność.Zatrzymanie.
Po raz trzeci chylę czoła przed tą niezwykłą/zwykłą Kobietą.

Mądra, spokojna, piękna - Sonia Raduńska jaką znam z poprzednich części. Dojrzalsza w siebie i świat wokół...
Uwielbiam klimat tworzony jej piórem.
Zapisywane zdania. Luźne myśli.
Pisarze, których cenię, muzyka, książki, słowa znajome - odnajdywane na stronach jej dziennika.
Cudownie.
Niespieszność.Uważność.Zatrzymanie.
Po raz trzeci chylę czoła przed tą niezwykłą/zwykłą...

Luźne refleksje dojrzałej kobiety... Kobiety mądrej, pogodzonej ze sobą i światem. Kobiety, która ma coś do powiedzenia.
Książka o dojrzewaniu do samotności, gdy dzieci opuszczą rodzinne gniazdo... o stratach, darach od życia, przyjaźniach, zwierzętach, sąsiadach, lęku, radości - o wszystkim czego doświadczamy, a na doświadczaniu czego budujemy swą mądrość, emocjonalność, spokój...
warto, refleksyjna i przyjemna lektura...

Luźne refleksje dojrzałej kobiety... Kobiety mądrej, pogodzonej ze sobą i światem. Kobiety, która ma coś do powiedzenia.
Książka o dojrzewaniu do samotności, gdy dzieci opuszczą rodzinne gniazdo... o stratach, darach od życia, przyjaźniach, zwierzętach, sąsiadach, lęku, radości - o wszystkim czego doświadczamy, a na doświadczaniu czego budujemy swą mądrość, emocjonalność,...

Książka ta, jakże inna od pozostałych tej autorki a zarazem bardzo celna w przekazie.
Napisana w formie krótkich "notatek", zapisków dnia codziennego powoduje, że czytelnik odkłada na chwilę wszystko i analizuje w głowie poruszane tematy - wnioski bywają różne z tych przemyśleń ale moim zdaniem o to właśnie autorce chodziło. Na pewno nie sprawia, że pozostaje się obojętnym na to co napisała.
Tematyka dnia codziennego sprawia, że rzeczy oczywiste przestają takimi być o to co wydawałoby się mało prawdopodobne zaskakuje oczywistością.
Polecam szczerze - jak i pozostałe książki tej autorki.

Książka ta, jakże inna od pozostałych tej autorki a zarazem bardzo celna w przekazie.
Napisana w formie krótkich "notatek", zapisków dnia codziennego powoduje, że czytelnik odkłada na chwilę wszystko i analizuje w głowie poruszane tematy - wnioski bywają różne z tych przemyśleń ale moim zdaniem o to właśnie autorce chodziło. Na pewno nie sprawia, że pozostaje się obojętnym...

Przyznam się, że liczyłam na więcej. Pani Sonia Raduńska wprowadza nas w swój intymny świat i przedstawia swoje refleksje na szereg różnych kwestii. Jest to odarty z afektacji, zadęcia i wdzięczenia się do czytelników notatnik, luźny kolaż urywków wierszy, fragmentów prozy, zastanawiających cytatów lub haseł z otaczającej ją rzeczywistości.
Poruszane tematy dotyczą i spraw z "własnego podwórka", czyli dogłębnej tęsknoty i żałoby po ukochanym partnerze, obserwacji własnej śmiertelności i procesu starzenia, i kwestii ogólnoludzkie. Martwi ją odchodzenie Papieża, wojna w Iraku, porywy huraganu i ofiary śmiertelne. Nie boi się tematów jak choroba nowotworowa koleżanki, syndrom opuszczonego gniazda (u siebie),absurdy wątpliwej demokracji w Polsce czy zajmuje głos w sprawie legalizacji aborcji. W latach, w których prowadziła zapiski tyle się działo- tylu ludzi odeszło, Niemen, Miłosz, Kuroń i inne autorytety. Autorka więc pisze swoje epitafia i elegie z perspektywy pustki po wielkich Polakach.
Cenię w niej dorosłość pogodzonej z własną fizycznością i dojrzałością kobiety, wrażliwość na piękno i umiejętność zadumy nad okruchami codzienności.


Można tylko mieć zastrzeżenie, że skoro w 60-70% te zapiski to kompilacja wypowiedzi artystycznych (dużo, dużo inspirujących wierszy polskich poetek)i przemyśleń innych ludzi, to czy Raduńską można de facto nazwać autorką? Takie patchworkowe twory są może odbiciem postmodernizmu, ale wymykają się klasyfikacji. Stanowczo proszę o "więcej Raduńskiej w Raduńskiej" bo ma coś ciekawego do powiedzenia w kwestiach uniwersalnych oraz z pewnością zainspiruje wielu czytelników. Polecam jako zbiór impresji i natchnień na każdy dzień, do delektowania się małymi dawkami.

Przyznam się, że liczyłam na więcej. Pani Sonia Raduńska wprowadza nas w swój intymny świat i przedstawia swoje refleksje na szereg różnych kwestii. Jest to odarty z afektacji, zadęcia i wdzięczenia się do czytelników notatnik, luźny kolaż urywków wierszy, fragmentów prozy, zastanawiających cytatów lub haseł z otaczającej ją rzeczywistości.
Poruszane tematy dotyczą i spraw...

Wieczór z tą książką to był jeden z najpiękniejszych w moim życiu.

Wieczór z tą książką to był jeden z najpiękniejszych w moim życiu.

cudownie ciepla, wzruszajaca opowiesc madrej kobiety

cudownie ciepla, wzruszajaca opowiesc madrej kobiety

bardzo kobiece

bardzo kobiece