"Tak, wiem, tysiąc razy mówiono mi o tym, że w niektórych krajach dzieci idą do wojska w wieku jedenastu lat, ale wtedy nie zwracałam na to uwagi."

"Od tamtej pory, zawsze gdy ktoś przychodził do szkoły ze złamaniem wymagającym chodzenia o kuli, wszyscy głośno się cieszyliśmy i ponownie zaczynaliśmy naszą grę. Właśnie to mam na myśli. Zwyczajne, głupie sprawy. Mieliśmy przed sobą wystarczająco dużo lat, by spoważnieć, dorosnąć i dojrzeć. Po co to przyspieszać? Z drugiej strony zawsze narzekaliśmy, kiedy nauczyciele i inni dorośli traktowali nas jak dzieci. W zasadzie nic nie rozwścieczało mnie bardziej. Ta sprzeczność była strasznie dobijająca. Potrzebowaliśmy dwustronnego identyfikatora, który z jednej strony miałby napis „dojrzały”, a z drugiej „dziecinny”. W każdej chwili moglibyśmy go odwrócić na pożądaną stronę, żeby dorośli traktowali nas w określony sposób."

"Żałowałam tylko, że w moim małym ciele nie ma więcej miejsca, by pomieścić wszystkie te gwałtowne, dzikie uczucia, które krzyczały wewnątrz. Już teraz było tam tłoczno - wątroba, wyrostek robaczkowy, jelita, serca i reszta tego śmiecia. Zdecydowanie nie było miejsca na uczucia. Mimo to udało im się gdzieś wepchnąć. Większość zamieszkała w żołądku - narobiły tam okropnego bałaganu - ale niektóre pełzły mi po rękach, a inne utknęły w gardle, jakbym połknęła gałkę od drzwi."

"Tak, wiem, tysiąc razy mówiono mi o tym, że w niektórych krajach dzieci idą do wojska w wieku jedenastu lat, ale wtedy nie zwracałam na to uwagi."

"Od tamtej pory, zawsze gdy ktoś przychodził do szkoły ze złamaniem wymagającym chodzenia o kuli, wszyscy głośno się cieszyliśmy i ponownie zaczynaliśmy naszą grę. Właśnie to mam na myśli. Zwyczajne, głupie sprawy. Mieliśmy...