Ciekawa książeczka, uzmysławiająca w zarysie jaki rodzaj zbroi noszony był przez rycerstwo w jakiej epoce i co skłaniało rycerzy do wprowadzania zmian w jej konstrukcji. Całość bogato ilustrowana (niestety często bez opisu rysunków).

Książkę rozpoczyna opis samego pojęcia rycerza, uwypuklenie jego związku z koniem i odróżnienie takiego zbrojnego wojownika od tarczownika, który jako osłonę miał tylko tarczę. Dalej autor omawia dostępne źródła wiedzy na temat stroju i uzbrojenia rycerzy: oprócz wykopalisk, również ikonografia w dziełach miniaturowych, malarskich, rzeźbiarskich. Co ciekawe, źródła malarskie uwidaczniają zbroje rycerskie niekiedy nawet na scenach biblijnych, gdzie malarz malując rycerza posiłkował się współczesnymi wyobrażeniami o jego wyglądzie.

W dalszym rozdziale zaczyna się zasadnicza dyskusja zmian "stroju" (czyli zbroi) rycerskiej oraz towarzyszących tym zmianom przemian uzbrojenia. Zaczynamy od okresu między X, a XII wiekiem, gdzie najpowszechniejszym pancerzem jest po prostu kolczuga, zapewniająca ochronę przed atakami w postaci cięć, lecz nieodporna na kłucie. Alternatywą dla kolczugi jest ponadto pancerz lamelkowy z płytek metalu, naszywanych na kaftan. Miecze są jednak wtedy niewielkie (masa) i przeznaczone właśnie raczej do cięcia (szerokie ostrze). Charakteryzują się przy tym wąskimi jelcami. Co ciekawe, miecz w tym czasie mógł być noszony zarówno na pancerzu, jak i pod nim: w tym drugim przypadku wycinano w kolczudze otwór na wysuwanie miecza z pochwy. Włócznie osiągały długość do dwóch metrów, daleko jeszcze im do rozmiarów porządnej kopii. Jako hełm na głowie stosowane są okrycia typu wschodniego (z tulejką i pióropuszem na czubku głowy) lub zachodniego (bez ozdób, z nosalem jako osłoną twarzy).
Następnie dochodzi wiek XII i XIII. Wtedy, na skutek krucjat, dochodzi do kontaktu z muzułmanami, a potem Mongołami. Rycerstwo staje wobec problemu walki z przeciwnikiem, który nie zna rycerskich zasad pojedynkowania się i walczy tak, żeby uśmiercić przeciwnika, a nie o honorowe zwycięstwo. Włócznia ulega powiększeniu i staje się kopią. Pojawiają się hełmy garnczkowe z pełną osłoną twarzy, umożliwiające zmniejszenie rozmiarów tarczy. Niestety ich konstrukcja jest jeszcze mocno niedopracowana (widoczność, dopływ powietrza, ciężar, odporność na ciosy). Rycerstwo dla ozdoby zaczyna zakładać szaty pod kolczugę, a następnie na jej wierzch. Równocześnie konie zyskują ozdobę w postaci kropierzy.
W XIV i XV wieku, z pewnym opóźnieniem w reakcji na doświadczenia z Mongołami, powstaje zbroja płytowa, złożona z blach metalowych. W XV wieku te blachy rosną w grubość, żeby dać rycerzom osłonę przed bronią palną (Husyci). Miecz w reakcji na zbroję ulega ewolucji do ciężkiego miecza dwuręcznego lub do miecza kłującego na południowym zachodzie Europy. Rycerze nie potrzebują już tarczy, a w jej miejsce na zbroi pojawiają się asymetryczne wzmocnienia. Hełm garnczkowy odchodzi już wyłącznie na potrzeby pokazowe, a do użytku wchodzą kapaliny i łebki. Te ostatnie niebawem uzyskują odpinane nosale, a potem całościowe zasłony twarzy, przekształcając się w przyłbicę typu "psi pysk".
W XVI wieku miecz wychodzi z mody na rzecz przywiezionej z Węgier tureckiej szabli, poręczniejszej w użyciu.

Na ostatni rozdział autor przygotował omówienie ubioru rycerzy w trakcie polowań i na turniejach, w tym również ewolucję broni turniejowej i samych zasad turniejów.

Ciekawa książeczka, uzmysławiająca w zarysie jaki rodzaj zbroi noszony był przez rycerstwo w jakiej epoce i co skłaniało rycerzy do wprowadzania zmian w jej konstrukcji. Całość bogato ilustrowana (niestety często bez opisu rysunków).

Książkę rozpoczyna opis samego pojęcia rycerza, uwypuklenie jego związku z koniem i odróżnienie takiego zbrojnego wojownika od tarczownika,...

Bardzo udane połączenie rzetelnej treści i lekkiej formy (sporym atutem książki jest bardzo duża ilość ilustracji). W książce tej jeden z najlepszych bronioznawców epoki przedstawia nie tylko sprzęt i oporządzenie rycerskie, ale i zarys całej epoki. Zawiera zatem genezę rycerstwa, jego zwyczaje i reguły, opis pozycji społecznej i zadań militarnych, ale tylko w stopniu niezbędnym do wprowadzenia do najważniejszej części książki, czyli samego uzbrojenia. Dla czytelnika mniej zaznajomionego z tematem sporą ciekawostką mogą być przekłamania powszechnie występujące w filmach i ogólnie kulturze masowej, oraz geneza ich powstania. Polecam, nie tylko początkującym. Jeżeli coś mi się nie podoba to - tradycyjnie - niepodawanie przez autora źródeł cytatów.

Bardzo udane połączenie rzetelnej treści i lekkiej formy (sporym atutem książki jest bardzo duża ilość ilustracji). W książce tej jeden z najlepszych bronioznawców epoki przedstawia nie tylko sprzęt i oporządzenie rycerskie, ale i zarys całej epoki. Zawiera zatem genezę rycerstwa, jego zwyczaje i reguły, opis pozycji społecznej i zadań militarnych, ale tylko w stopniu...

Bardzo dobra książka dla kogoś, kto zaczyna się interesować historią. Do tego klimatyczne rysunki Szymona Kobylińskiego.

Bardzo dobra książka dla kogoś, kto zaczyna się interesować historią. Do tego klimatyczne rysunki Szymona Kobylińskiego.