Należałoby zacząć od Słowa, wokół którego w poezji Eliota wiruje cały świat. A bez tegoż Słowa wszelki trud jest szaleństwem, ponieważ wszystko i tak dąży do jednego celu. Nawiązując do Ewangelii Jana można by je uznać za antidotum na zmaganie z sensem istnienia. Bo w jego definicji zawarte są ruch i życie wraz ze spoczynkiem i śmiercią. To, po co przybywamy na świat staje się pustą łupiną wkrótce po naszym nadejściu. Jakąkolwiek byśmy obrali trasę, to i tak będziemy zdążać ku jednemu miejscu. Każdy werset poezji Eliota wydaje się epitafium dla trwającego życia. Pomimo tego warto zajrzeć do wnętrza jego stałej samotności, towarzyszącej wszędzie i zawsze, nawet przed czasem, jak i po czasie. Tej twórczości nie trzeba nawet rozumieć aby do nas przemówiła. Bo jej subtelne ale wyraźne nawoływanie do zawrócenia z drogi słychać bardzo mocno. Czas na powrót. I o tym właśnie mówi Słowo Eliota.

Wyrażone tymi wierszami stany duchowe polegają na przekształcaniu rzeczy niepoetyckich w poezję i przenoszeniu miłości w sferę ideału. A to wszystko podczas obecności cierpienia i stałego napięcia psychicznego. Przedkładając pokorę mistyków nad ziemskie uczucia amerykańsko-brytyjski poeta daje do zrozumienia, że te drugie poleca zapomnieniu, bowiem można się po nich spodziewać jedynie niespełnionej nadziei i rozpaczy. A przecież lepiej jest z nich wszystko wokół ogołocić, wysuszyć zmysły i umocnić ducha. Ciężka i napięta do granic bywa poetyka Eliota. W niektórych zdaniach pesymizm jest bardzo mocny. Dominują "kształty bez formy, cienie bez barwy". Czystość śpiewu drozda mija się z widokiem wyschłych kości. Każdy, kto przekracza kolejne skrajności Eliota, ten zdaje sobie sprawę z istnienia porządku rzeczy nie tylko w ludzkim wymiarze.

Nierzeczywistość tych miejsc mnie zafascynowała, cieszę się, że mogłem skosztować pozostającej stałą możliwością abstrakcji. Łatwo tu odróżnić symbolikę budowli usadowionych na skale od zbudowanych na podłożu z czasu niszczyciela miast. Diagnoza została postawiona a według niej aby ozdrowieć, musimy umrzeć. Tak jak w początku każdego z nas zawarty jest kres, tak tan sam kres staje się dojściem do niewysłowionego. Ciężko jest napotkać na twórczość poety, gdzie przy tak dużym przepychu emocji można użyć do ich zobrazowania tak mało słów. A może mi się to wszystko tylko wydaje, bo, opływane przez strumienie czasu słowa tej poezji zniekształcają jej odbiór w przedziwny sposób. Niezwykle trudno jest odczytać wizje umiejscowione w wysokich snach Eliota.

Być może dzięki targającym Eliotem zwątpieniu uniknąłem monotonii. To przykład na to, jak czas niepewności może wpłynąć na decyzje. Bowiem poczucie egzystencjalnego zagubienia człowieka na świecie wywiera ogromny wpływ na każdego, kto spotkał się z twórcą "Ziemi jałowej". A świat nadal wiruje i nie widać szans na uwolnienie od cierpienia. Jednak warto otrzeć się chociaż raz o tego typu tematykę aby w garstce prochu dostrzec strach, zobaczyć dwie sfery Tejrezjasza czy też porównać Kazanie na Górze z przemowami Buddy. Oddać wszystko za brak udręczenia przez pokusę i nabyć pokorną mądrość. A tymczasem my, niemi, nieufni i wiecznie pokutujący miotamy się od idei do idei i nieświadomi przewagi swych pragnień pozwalamy na wleczenie przez czas ku wieczności. Niestety nie na swoich warunkach.

Należałoby zacząć od Słowa, wokół którego w poezji Eliota wiruje cały świat. A bez tegoż Słowa wszelki trud jest szaleństwem, ponieważ wszystko i tak dąży do jednego celu. Nawiązując do Ewangelii Jana można by je uznać za antidotum na zmaganie z sensem istnienia. Bo w jego definicji zawarte są ruch i życie wraz ze spoczynkiem i śmiercią. To, po co przybywamy na świat staje...

Piękne, bardzo refleksyjne wiersze. Częstym wątkiem jest zaduma nad przemijaniem. Wyraźnie widać w nich także głębokie przeżycia religijne.

Piękne, bardzo refleksyjne wiersze. Częstym wątkiem jest zaduma nad przemijaniem. Wyraźnie widać w nich także głębokie przeżycia religijne.