Skończyłam czytać dzisiaj i mam spore wątpliwości czy była to najlepsza część czy najgorsza...

"Krew była żyjącą rzeką, a ciało naczyniem mocy, która czyniła Krwaych tym, kim byli. Jednak wszystko ma swoją cenę."*

"Świt Zmierzch" składa się z czterech opowiadań, które odwołują się bezpośrednio do wcześniej nie rozwiniętych wydarzeń z rodu SaDiablo. Nie znajdziemy tutaj praktycznie żadnego odwołania do historii Shaladoru, która zaprezentowana została w 2 poprzednich tomach jakimi były: "Przymierze ciemności" i "Pani Shaladoru". Otrzymujemy natomiast jedną z cudownych scen z najcudowniejszych świąt w życiu Jaenelle Angelline i jej rodziny, pierwszych świąt Winsolu, kiedy była już całkiem zdrowa (tę historię odnajdziemy w pierwszym opowiadaniu). Czytając drugie opowiadanie możemy poznać kontynuację wydarzeń z tomu "Splątanych sieci" dotyczącą m.in. Surreal. "Rodzina" (3 opowiadanie) jest dużo bardziej dynamiczna od dwóch poprzednich historii, ponieważ opisane w niej zostały dużo bardziej konkretne wydarzenia, o których dowiadujemy się chyba dopiero czytając to opowiadanie... Natomiast ostatnie 110 stron autorka poświęciła na uchylenie nam rąbka tajemnicy - co się wydarzyło po śmierci Czarownicy? Czy Daemon poradził sobie z jej stratą?

Przeczytanie tej książki odkładałam do "najpóźniej jak się da", ponieważ nie miałam ochoty żegnać się z moim ulubionym cyklem. W końcu jednak przemogła mnie chęć i usiadłam do czytania. Muszę przyznać, że cieszę się, że mogłam przeczytać naprawdę świetne dziewięć tomów z cyklu "Czarnych Kamieni". Jest to naprawdę ciekawa literatura, niezwykle rozbudowana (w końcu to 9 tomów!) i cho***nie wciągająca. Przy ostatnim opowiadaniu, któremu poświęciłam jedynie kilka godzin, po prostu płakałam jak... no nie wiem łzy ciekły mi strumieniami... Muszę przyznać, że nie jest mi szkoda, że rozpoczęłam ten cykl. Dużo osób ocenia te książki bardzo negatywnie, szczególnie wszystkie tomy napisane po trylogii... Rzeczywiście trylogia była chyba najlepsza, ale jak powracam myślami do pierwszego tomu to mam wrażenie, że był on bardzo niezrozumiały, i dopiero gdybym przeczytała go jeszcze raz odkryłabym pewne rzeczy o których z pewnością już zapomniałam, albo do których nie przywiązywałam zbyt dużej uwagi.
Może się wydawać, że 9 tomów to za dużo, ja jednak uważam, że przydałby się jeszcze 10;D Bo pewna furtka pozostała i pani Bishop mogłaby ją kontynuować... Choć podejrzewam, że już tego nie zrobi, bo równie dobrze mogłaby napisać zupełnie nowy cykl oparty na tym;)

No cóż, nie wiem czy ujęłam wszystko to co mam w chwili obecnej w głowie... ("Jak mawiają Shaladorczycy, serce mam zbyt przepełnione uczuciami, by mówić."**) To chyba jednak nie jest wykonalne, bo o całym cyklu mogłabym mówić godzinami, rozczulać się nad każdym tak realistycznie nie-realistycznym momentem, nad codziennym używaniem Fachu, który był już w niektórych momentach tak oczywisty, że nie zadziwiał czytelnika... Ale w końcu przecież trzeba zakończyć rozmowę...;]

"Obiecaj mi.
Popatrzył na swoją złotą obrączkę i do oczu napłynęły mu łzy. Prawa ręka zaczęła mu drżeć, a lewa zacisnęła się w pięść tak mocno, że paznokcie poraniły skórę we wnętrzu dłoni."***

Ostatnim słowem jakim chciałabym podpisać tę recenzję jest jedynie: POLECAM!!!

______________________________________________________________________
*cytat pochodzi z 347 strony recenzowanej książki
**cytat pochodzi z 325 strony tej samej pozycji
*** cytat z 313 strony książki;)

Skończyłam czytać dzisiaj i mam spore wątpliwości czy była to najlepsza część czy najgorsza...

"Krew była żyjącą rzeką, a ciało naczyniem mocy, która czyniła Krwaych tym, kim byli. Jednak wszystko ma swoją cenę."*

"Świt Zmierzch" składa się z czterech opowiadań, które odwołują się bezpośrednio do wcześniej nie rozwiniętych wydarzeń z rodu SaDiablo. Nie znajdziemy tutaj...