Nad brzegami Gwadalkiwiru do końca świata będzie unosić się zapach poezji przetańczonej w rytm cygańskich pieśni. Wspomnienie wyśpiewanych wersów na stałe zostanie zapamiętane na najsłynniejszych arenach hiszpańskiej korridy. Smak śmierci w oczach toreadora na zielono zabarwi zmysłowy taniec ofiary z jego katem. Tutaj miłość i agonia potrafią żyć pod jednym dachem, zbudowanym przez idącego na zatracenie w uczuciach poety. Tu delikatność miłosnych uniesień egzystuje z okrutną twardością, czerwoną od krwi. Kto jest nieugięty na arenie, ten musi znać łagodność w namiętności. Współistniejące ze sobą od miliardów lat ogień i woda, zostały tym razem ujarzmione przez Federico García Lorkę w nokturnach "Śpiewaka cygańskich romansów".

Iberyjski temperament Lorki zostanie zapamiętany przez moje zmysły jako cierpienie o piątej po południu, które miotane rozwścieczonym wiatrem przywołuje rozpacz pokonanego. Jego pełne metafor wiersze, jak ulubione przeze mnie, "zwisające z ramienia wieczory", przywołają po wielu latach krwawe strumienie potomka rodu Camborio. Kasydy i gazele w swych miłosnych objęciach zaprowadzą do bólu pustych miejsc, cierpiących od chaosu. Lorca zawsze pokieruje mnie w okolice, gdzie sen spotyka rzeczywistość a na bezludnych drogach tłucze się zdanie "teraz jesteś na zawsze umarły".

Federico García Lorca jest mistrzem kreacji nieobecnych dusz. Z namaszczeniem składa na katafalkach umarłe ciała, mające za podgłówek twardy kamień. Bezustannie powtarza, że nie chce patrzeć na rozlaną krew, nie znając jeszcze swojego końca u progu hiszpańskiej wojny domowej. Wzięcie toreadora na rogi byka urasta w jego wierszach do rangi majestatycznego finiszu w "rozpaczy rogu wbitego w udo". Mroczna śmierć i stuletnia miłość, której nie można zobaczyć, stały się dla mnie jednym i tym samym przerażającym lamentem. Ogromną rolę w twórczości Lorki odgrywa romans. Czasem męczeński, jak śmierć Świętej Olalii lub lunatyczny, zbudowany z księżycowych balustrad. Pełna żalu Soledad Montoya biegająca jak szalona w rozpaczy z czarnego agatu w połączeniu z cygańską namiętnością do rzewnej muzyki. Tego nie sposób opisać słowami i oddać pełnego szacunku do tak wyrazistej liryki. To trzeba samemu ująć w ramy serca i zabronić rozumowi w zastanawianiu się nad zasadnością pewnych sformułowań.

Lorca jest pierwszym przedstawicielem hiszpańskiej poezji, którego miałem okazję smakować zmysłami duszy. Bo tego co tworzy ten poeta, nie da się zrozumieć klasycznie rozumianym sposobem postrzegania rzeczywistości. Szum jego wiatru może usłyszeć tylko serce. Smak przelewanej krwi potrafi wyczuć jedynie nieszablonowe uczucie. Śpiew rzeki zostawi swój mokry ślad na policzku i nawet tego nie poczujemy. Może to w takim razie będzie łza, która niepostrzeżenie się stoczy pod wpływem emocji. W każdym razie wiersze Federico García Lorki warte są tego, aby odczuć czasami słony odruch wzruszenia na twarzy.

Nad brzegami Gwadalkiwiru do końca świata będzie unosić się zapach poezji przetańczonej w rytm cygańskich pieśni. Wspomnienie wyśpiewanych wersów na stałe zostanie zapamiętane na najsłynniejszych arenach hiszpańskiej korridy. Smak śmierci w oczach toreadora na zielono zabarwi zmysłowy taniec ofiary z jego katem. Tutaj miłość i agonia potrafią żyć pod jednym dachem,...