„ Gdzieś tam na górze świeci twoja gwiazda. Może nie będę w stanie pomóc ci jej odnaleźć, ale ramiona mam mocne i możesz na nich stawać, kiedy będziesz jej szukał. Słyszysz, co mówię? Tak długo, jak zechcesz. Stań na moich ramionach i sięgnij po nią, stary. Sięgnij.”

Zwycięzca 8 turniejów wielkoszlemowych. Mistrz olimpijski. Kilkukrotnie na szczycie rankingu ATP. Andre Agassi, mimo że nie interesuję się tenisem to nazwisko nie raz obiło mi się o uszy i pewnie większość ludzi mojego pokolenia wie o kim mowa.
Człowiek który oprócz tego że jest niekwestionowaną legendą tenisa ma także jak się okazało niezwykły talent literacki. Gdy dostałam tę książkę byłam do niej negatywnie nastawiona. Nigdy mnie specjalnie nie kręciły autobiografie, a już książki o sporcie wcale. Jednak usłyszałam że nie tenis jest w tej autobiografii najważniejszy. I mimo że nie chciało mi się w to wierzyć dałam jej szansę.
Wraz z panem Agassim wyruszyłam w podróż na szczyt.
Wydawać by się mogło że droga do mistrzostwa tak wybitnego tenisisty była pasmem samych sukcesów, nic bardziej mylnego. Była to długa, ciężka i bolesna droga. Dzieciństwo z porywczym ojcem który nie umiał okazywać uczuć czy chociażby chwalić swoich dzieci ale za to stawiał poprzeczkę niesłychanie wysoko, ukształtowało chłopca a w późniejszych latach mężczyznę który przeżywał każdą nawet mało znaczącą porażkę. Następnie znienawidzona akademia tenisa która poza wyczerpującymi treningami nie oferowała nic, mimo że powinna dzieciom zastąpić rodzinny dom. W tym czasie w młodym Andre odezwał się buntownik. Miał na siebie plan i mimo że nie był to jego plan postanowił go zrealizować. Rzucenie szkoły i przejście na zawodowstwo równało się z pewną wolnością. Wtedy też wszystko się tak naprawdę dopiero zaczyna, nie ma już odwrotu musi zostać mistrzem. Agassi przeprowadził mnie przez wszystkie ważniejsze mecze w swojej karierze.
Z niesamowita precyzją opisał co czuł po każdym zwycięstwie i po każdej porażce.
Pokazał mi swoje życie osobiste w którym zmagał się z depresją czy nieudanym małżeństwem. Zobaczyłam jak ważne w życiu jest posiadanie swojej „drużyny” - ludzi dzięki którym jesteśmy sobie w stanie poradzić z każdą porażką. Ludzi dla których jesteśmy gotowi na największe poświęcenia. Zobaczyłam także że jeżeli bardzo się czegoś pragnie nie można się poddawać mimo przeciwności losu. I nie ważne czy jest to pierwsze miejsce w rankingu ATP, wymarzona kobieta czy utworzenie fundacji charytatywnej jak w przypadku Agassiego.
Z całego serca polecam przeczytanie tej autobiografii każdemu, dzięki niej zobaczycie że miejsce na szczycie jest miejscem bardzo samotnym i czasem warto odpuścić sobie bycie doskonałym.

„ Gdzieś tam na górze świeci twoja gwiazda. Może nie będę w stanie pomóc ci jej odnaleźć, ale ramiona mam mocne i możesz na nich stawać, kiedy będziesz jej szukał. Słyszysz, co mówię? Tak długo, jak zechcesz. Stań na moich ramionach i sięgnij po nią, stary. Sięgnij.”

Zwycięzca 8 turniejów wielkoszlemowych. Mistrz olimpijski. Kilkukrotnie na szczycie rankingu ATP. Andre...