Nie ukrywam dawno temu kiedy to czytałam, miałam ochotę rzucić w kąt.
Dawno, bardzo dawno się tak nie wynudziłam. Rozumiem, wprowadzanie w temat, nawiązanie akcji, zarzucenie wędek i zawieszenie strzelb na ścianach, ale na tylu stronach. Same rozważania o granicznym wieku 28 lat dla kochanki 40-latka o ile ciekawe, w zasadzie nawet inspirujące, na dwóch stronach, po pięciu stały się nudne jak flaki z olejem. W sumie pierwsze stron to jeden wielki, długi rozciągnięty w czasie dialog, nawet błyskotliwy momentami, ale nawet to nie ratuje go w takim nagromadzeniu.
Potem zaczyna coś się dziać. Niby to nadal niekończący się dialog, ale od czasu do czasu do rozmowy włączane są inne osoby, od czasu do czasu pojawia się nowy przeciwnik, ale świat i tak i tak poznajemy przez słowa bohaterów. Słowa niekiedy z życia wzięte. Zdecydowanie z życia czterdziestolatka i trzydziestolatki. I pod tym względem Długie wesele jest wyborne. Bo uwagi o wieku, dystans bohaterów do siebie, do swojego ciała i jego możliwości oraz ich braku, jest do pozazdroszczenia. I zdecydowanie do naśladowania. Świetne się czyta choćby na zasadzie porównania. W tych miejscach bawiłam się zdecydowanie najlepiej.
Całość zresztą potraktowana jest z lekkim przymrużeniem oka. Pięćdziesięciolatka nimfomanka, która w zasadzie rzuca się na wszystko co się rusza, a im młodsze tym lepiej. Zakochany fajtłapa, który w gumowym przebraniu, wysmarowany masłem orzechowym łapie wiewiórki. Oblubieniec hazardzista, uwikłany w sprawy pokątne, który przekonał swoją narzeczoną do dwuletniej wstrzemięźliwości w myśli czystości przedmałżeńskiej. Ciocia kleptomanka, która ukradzione rzeczy chowa w majtki. Organizatorka ślubów, która sprawia wrażenie jakby nie potrafiła zorganizować herbatki u cioci, ubzdryngolona co chwila, a właściwie przez cały czas. Już nawet huragan i oberwanie chmury nikogo nie dziwią. Wszystko wali się na łeb i na szyję, w dużej mierze dzięki działaniom bohaterów.
Ale jak dla mnie czegoś tutaj brakuje. Jakiegoś bigla, tempa, mniejszej ilości słów. Nożyczki mogłyby znacznie ułatwić sprawę. Bo całość mogłaby być znacznie przyjemniejsza, bardziej zabawna, lżejsza i bardziej finezyjna niż była.
Przyznam, że książka nie była zła, aż szkoda, że nie była lepsza.

Nie ukrywam dawno temu kiedy to czytałam, miałam ochotę rzucić w kąt.
Dawno, bardzo dawno się tak nie wynudziłam. Rozumiem, wprowadzanie w temat, nawiązanie akcji, zarzucenie wędek i zawieszenie strzelb na ścianach, ale na tylu stronach. Same rozważania o granicznym wieku 28 lat dla kochanki 40-latka o ile ciekawe, w zasadzie nawet inspirujące, na dwóch stronach, po pięciu...

Trafiłam na nią w bibliotece właściwie przypadkiem... Taa, i mówi to osoba, która w takowe nie wierzy. Przejrzałam już wszystkie półki oprócz tej najniższej, z Harlequinami i im podobnymi. Trochę mi się spieszyło, więc tylko przelotnie zerknęłam i w oko wpadł mi tytuł 'Długie wesele'. A kiedy zobaczyłam okładkę... Cóż, czytanie opisu na odwrocie było już tylko formalnością, bo wiedziałam, że bez niej z biblioteki nie wyjdę. Zdjęcie na okładce jest prześliczne, litery - duże, ma sympatyczny, 'kieszonkowy' format i jest przy tym przyjemnie grubawa (ok. 400 stron). A zawartość... Mmm...
Czyta się ją szybko i z uśmiechem na ustach. Dialogi, sceny, opisy są przezabawne. Bardzo podobały mi się zwłaszcza anegdotki, takie jak ta o dziadku Sullivanie czy o ciotce Susannie, bohaterach epizodycznych, bądź występujących tylko we wspomnieniach bohaterów i wszystkie wydarzenia z udziałem Marmiego, pociesznego labradora. Poza tym postaci są bardzo sympatyczne, przynajmniej te pierwszoplanowe. Doug i Rosie mają do siebie duży dystans i są rozbrajająco szczerzy. Ich relacja rozgrywa się na kilku płaszczyznach - przyjaźni, partnerstwa i tej bardziej uczuciowej, co w romansach bardzo lubię. Kiedy przybywają na uroczystość i przekonują się, że w ogóle nie powinna ona mieć miejsca, robią wszystko, by do niej nie dopuścić. Na własną rękę prowadzą różnego typu śledztwa, które mają zaowocować happy endem. Dzięki ich kombinacjom udaje im się uszczęśliwić nie tylko samych siebie, ale też kilka postronnych osób.
Jej lektura była przyjemnością w najczystszej postaci. Zupełnie nie mam do czego się przyczepić. Bardzo, bardzo, bardzo polecam :)

Trafiłam na nią w bibliotece właściwie przypadkiem... Taa, i mówi to osoba, która w takowe nie wierzy. Przejrzałam już wszystkie półki oprócz tej najniższej, z Harlequinami i im podobnymi. Trochę mi się spieszyło, więc tylko przelotnie zerknęłam i w oko wpadł mi tytuł 'Długie wesele'. A kiedy zobaczyłam okładkę... Cóż, czytanie opisu na odwrocie było już tylko formalnością,...