Michelle Willingham

Z początku ciężko było mi się w tej historii połapać, gubiłam się w uczuciach obojga. On – z pewnością był zdezorientowany, nie wyobrażam sobie, jak to jest stracić pamięć. I to dotyczącą tak kluczowych wydarzeń! Jego dezorientacja musiała być przeogromna, jednakże… hmm… Wolałabym, żeby nie traktował Emily tak surowo. Jej uczucia były znacznie bardziej złożone – dawne uczucie, żal, gorycz, rozczarowanie i złamane serce. Przytłaczająca samotność. Dużo tego. I jeszcze strach… Podziwiać, jak twarda okazała się Emily. Miałam jednak wrażenie, że ona sama nie wiedziała, czego chciała – wciąż odwoływała się do tego, iż Stephen nie pamiętał ich ślubu, ich nocy poślubnej – dla niej ta noc miała aż takie znaczenie, że decydowała o wszystkim? Dowodziła tego, czy ją kochał czy nie? Przecież on stracił pamięć! Może takie myślenie było dla niej formą ucieczki, upraszczała to sobie, zbyt już zagubiona w swoich odczuciach. Tamte wydarzenia były dość pobieżnie opisane, wydawało mi się jednak, jakby tamten pospieszny ślub wzięły dwie zupełnie inne osoby niż poznałam w samej książce – tzn. Emily mogła być zauroczona swoim hrabią, który wyciągnął ją z kłopotów, lecz Stephen…? Wykorzystałby jej niewinne uczucia? Nie zauważył, że się zakochała? Długo mu się opierała, bojąc się zaufać i dopuścić do siebie, zupełnie go nie znała – nie wiedziała, jakim był człowiekiem, że nie skrzywdziłby jej. Hm… Spotkali się po latach i zaraz pobrali, a po tygodniu on zniknął. To zdecydowanie nie były typowe okoliczności. Wątek kryminalny trzymał w napięciu do samego końca. I te dzieci, byłam zachwycona, jak Stephen nawiązywał z nimi kontakt.