Bardzo dużo jest tutaj ciekawych, ostrych i szorstkich pojedynczych fraz, które genialnie można byłoby wykorzystać, ale razem dają marne wrażenie przesytu, próby zaskoczenia czytelnika tymi połączeniami, nieoczywistymi, spadają im na głowę jak wystrzały, wybuchy, to nieprzyjemne. Są przyjemne wiersze, chociażby "Trawa", "Stanęło mi serce", ale ekscytacji nie ma. Nieźle Sendeckiemu tu rymy wychodzą, co jest sporym komplementem ode mnie, bo rymów nie lubię.
Można się czepiać i dawać niskie oceny, ale Sendecki jest genialny: "Słońce wstaje z moczarów po bójce w kisielu/W zębach ma nieśmiertelnik po nieprzyjacielu".

Bardzo dużo jest tutaj ciekawych, ostrych i szorstkich pojedynczych fraz, które genialnie można byłoby wykorzystać, ale razem dają marne wrażenie przesytu, próby zaskoczenia czytelnika tymi połączeniami, nieoczywistymi, spadają im na głowę jak wystrzały, wybuchy, to nieprzyjemne. Są przyjemne wiersze, chociażby "Trawa", "Stanęło mi serce", ale ekscytacji nie ma. Nieźle...

nie lubię tego typu wierszy, pisanych w próżnię i polegających na zabawnym ułożeniu słów, ale w tym wypadku cały tom całkiem mi się podobał, szczególnie wiersze rymowane. kilka naprawdę ładnych fraz podbija ocenkę

nie lubię tego typu wierszy, pisanych w próżnię i polegających na zabawnym ułożeniu słów, ale w tym wypadku cały tom całkiem mi się podobał, szczególnie wiersze rymowane. kilka naprawdę ładnych fraz podbija ocenkę

No niestety, na 22 teksty może 2 zapadają w pamięć... Sendecki wspina się na wyżyny, żongluje słownikiem i sypie pomysłami, jednak mało z nich mnie przejęło, a jeszcze mniej zapadło w pamięć, co nie znaczy, że te wiersze są złe, oczywiście.
Taka ich natura, wierzę, że poeta pisał, jak mógł.

No niestety, na 22 teksty może 2 zapadają w pamięć... Sendecki wspina się na wyżyny, żongluje słownikiem i sypie pomysłami, jednak mało z nich mnie przejęło, a jeszcze mniej zapadło w pamięć, co nie znaczy, że te wiersze są złe, oczywiście.
Taka ich natura, wierzę, że poeta pisał, jak mógł.

O ile w poprzednich książkach autora dopatrywałem się jakiegoś sensu, może nawet przesłania, a już na pewno konsekwencji, stylizacji, gry z czytelnikiem, to "22" przekonało mnie, że Sendecki zwyczajnie zwodzi czytelnika. Marnie spędzone godziny.

O ile w poprzednich książkach autora dopatrywałem się jakiegoś sensu, może nawet przesłania, a już na pewno konsekwencji, stylizacji, gry z czytelnikiem, to "22" przekonało mnie, że Sendecki zwyczajnie zwodzi czytelnika. Marnie spędzone godziny.