"Miedzianka..." dostała na LC bardzo wysokie noty, że aż zastanawiam się, czy wysłuchałam tej samej książki co pozostali czytelnicy portalu. Jest to moje pierwsze spotkanie z bardzo chwalonym zewsząd autorem, jednak nie mogę przychylić się do pozytywnej opinii jego książki.

Reportaż Springera opowiada historię niemieckiego miasta, które po wojnie przeszło w polskie ręce, gdzie w latach powojennych działała kopalnia uranu zarządzana przez Sowietów, w latach późniejszych rządzili komuniści, aż nastąpił powolny upadek miasta i wysiedlenie mieszkańców. Historia Miedzianki jest nawet ciekawa, wcześniej nie słyszałam o kopalni uranu na ziemiach polskich, jednak temu wątkowi poświęcony jest tylko fragment książki. Autor zaczyna swoją opowieść od czasów przedwojennych gdy miasto zamieszkiwali Niemcy i prowadzi ją aż do dzisiaj, kiedy z Miedzianki pozostały tylko ruiny.

Historia nie jest porywająca, podobnych opowieści o wyludnionych miasteczkach (szczególnie w Bieszczadach) można znaleźć bardzo wiele. Rozumiem, że dla mieszkańców Dolnego Śląska i okolic ta książka posiada więcej walorów, niż choćby dla mieszkańców Lubelszczyzny, bo jest częścią ich historii i ich dziedzictwa, lecz dla mnie była tylko jedną z wielu historii o odległym miasteczku porzuconym przez mieszkańców.

Jednak poza samą fabułą najbardziej raził mnie sposób przedstawienia postaci przez autora. Springer przeprowadził wiele wywiadów z ludźmi związanymi z Miedzianką i umieścił w książce ich fragmenty. I tu uwidocznił się wyraźny podział na dobrych i złych. Niemcy to byli ci dobrzy, dbający o wszystko, mądrzy gospodarze. Wojna, która zmieniła wszystko nie była w Miedziance bardzo odczuwalna, w sumie Niemcy prześladowali Żydów i popierali Hitlera, ale żeby od razu przypisywać im krzywdy za działania wojenne i wyrzucić z domu po wojnie to przecież niegodne! I ci okropni Polacy tak źle odnosili się do biednych mieszkańców Miedzianki po wojnie, a przecież oni im nic nie zrobili! Wprawdzie ich synowie służyli na wojnie, która pochłonęła miniony ofiar a z życia setek milionów zrobiła piekło, ale to przecież nie miało z nimi nic wspólnego. Ci źli, głupi, nieokrzesani ludzie to Polacy: wysiedleńcy ze Wschodu, przybysze ze Śląska lub sąsiednich miejscowości, którym wojna zabrała wszystko i przyjechali do Miedzianki zacząć życie od nowa.

Rozmówcy autora, szczególnie ci pracujący w kopalni, zostali przedstawieni w bardzo niekorzystnym świetle. Ze sposobu ich przedstawienia wyziera może nie pogarda, bo to za mocne słowo, ale lekceważenie i spoglądanie z góry na swoich rozmówców. Autor chciał umniejszyć ich wkład w rozwój miasteczka i pokazał ich jako głupich roboli, którzy dostali to na co zasłużyli (choroby, bieda, wysiedlenie). Aż dziwi mnie, że autor jest Polakiem, bo w książce sympatyzuje najpierw z Niemcami, a później z władzami komunistycznymi. Nie rozumiem tylko po co ktoś pisze książkę o ludziach, których nie lubi i nawet nie stara się zrozumieć.

Autor nawet nie sili się na obiektywizm w stosunku do opisywanych postaci, jest bardzo stronniczy co nie przystoi dobremu reporterowi. Po lekturze książki pozostał u mnie niesmak. Nie wiem, czy jeszcze skuszę się na poznanie pozostałego dorobku pana Springera.

"Miedzianka..." dostała na LC bardzo wysokie noty, że aż zastanawiam się, czy wysłuchałam tej samej książki co pozostali czytelnicy portalu. Jest to moje pierwsze spotkanie z bardzo chwalonym zewsząd autorem, jednak nie mogę przychylić się do pozytywnej opinii jego książki.

Reportaż Springera opowiada historię niemieckiego miasta, które po wojnie przeszło w polskie ręce,...